Rozdział 78.

Czas leciał bardzo szybko. Za tydzień pierwszy mecz tegorocznej Ligi Światowej. Mój brzuch powoli nabierał kształtów, jednak ja sprytnie go maskowałam pod luźnymi koszulami i bluzami. Właśnie zaparkowałam pod Ośrodkiem w Spale. Na powitanie mnie wybiegło pół kadry. Zostałam przez wszystkich wyściskana i wycałowana, po czym udaliśmy się do środka. Chłopaki wzięli moje bagaże, a ja szłam z Michałem z tyłu.

- Ej.. Igła, nie uważasz, że Sarah jakoś inaczej wygląda? Tak jakby ładniejsza się zrobiła. Nie? – zapytał Zibi.

- Nie mnie to oceniać. Ja żonę mam i dzieci, a Ty z Asią przecie jesteś. Mam jej naskarżyć?

- Ojj. Przecież wiesz o co mi chodzi.

- No wiem, wiem. Tez mi się wydaje, że ostatnio jakoś promienieje.

- Chłopaki. Ja tu jestem. – wtrąciłam się do jakże ambitnej konwersacji.

- Cicho siedź. – zaśmiał się Winiar. – Ja też tak uważam chłopaki.

- Ejj. A może… Albo nie. – dorzucił Pit. 

- Co?

- Nie, już nic.

Cały wieczór zleciał na właśnie takich konwersacjach. Niestety musieliśmy iść spać, gdyż trener przyszedł nas opierniczyć, że zaraz zaczyna się Liga i chłopaki musza być wyspani. Wszyscy rozeszli się do swoich pokoi. Michał postanowił po raz kolejny porzucić Zbysia i spać ze mną. Po szybkim prysznicu weszłam do łóżka, w którym już czekał na mnie Misiek.

- Stęskniłem się za Wami. – pocałował najpierw moje usta, a później podniósł do góry koszulkę i pocałował mój brzuch.

- My też. Wiesz.. Wydaje mi się, że Cichy może się domyślać…

- Też mam takie przeczucie. Ale raczej nie powie nikomu. To nie w jego stylu.

- Mhm.. W takim razie koniec gadania. Idziemy spać. Dobrej nocy kochanie.

- Kocham Cię. Co ja mówię… Was kocham.

- My Ciebie też.

Obudziliśmy się przed 7.00. Na korytarzu można było co chwilę usłyszeć głosy przechodzących siatkarzy. Postanowiliśmy się ogarnąć i zejść na śniadanie. Gdy weszliśmy na stołówkę jak zwykle panował tam rozgardiasz. Istne przedszkole. Usiedliśmy między Drzewcem i Gumą, bo byli najspokojniejsi. Po śniadaniu chłopaki udali się na trening na salę w czym im towarzyszyłam. Trochę mi się nudziło, więc zaczęłam im podawać piłki, a nawet weszłam na miejsce sędziego i podczas małego sparingu trochę im posędziowałam. Nie wiedziałam, że jestem w tym aż taka dobra.

- Ciekawe jak potem stąd zejdziesz? – zapytał Michał, kiedy stanął przy moim stanowisku.

- Panie Kubiak, Pan się o mnie nie martwi. Tu jest tylu wspaniałych sportowców. Z pewnością mi pomogą.

- Oj Pani Kubiak. Ja nie wiem. Nie wiem…

- Idź grać, bo zaraz żółtą ostaniesz.

- Ale za co? – zapytał zdziwiony.

- Za dyskutowanie z sędzią. – powiedziałam starając się być poważną.

Po dwóch setach chłopaki poszli do szatni, a ja w tym czasie pogawędziłam sobie ze sztabem. Naprawdę im współczułam pracować z siatkarzami, bo to tak, jakby próbować pracować z dziećmi. Choć sądzę, że z dziećmi chyba łatwiej.

7. 06.2013

Siedzę na trybunach na Warszawskim Torwarze. Hala po brzegi wypełniona kibicami ubranymi w biało czerwone barwy, a na parkiecie oni. Cała Reprezentacja.

- A teraz nasi kochani kibice… Wiecie co robić! – było słychać z głośników.

W tym momencie Torwar odpłynął. Prawie pięć tysięcy osób śpiewało hymn.

Pierwszy set rozpoczął się nerwowo. Żadna z drużyn nie odnalazła jeszcze rytmu gry. Na pierwszej technicznej było 7:8 dla gości. Potem wszystko się uspokoiło. Brazylijczycy świetnie radzili sobie na zagrywce, ale od czego mamy Igłę i przyjmujących? Udało nam się wyjść na prowadzenie i na drugiej technicznej było już 16:13 dla Naszych Orzełków. Po świetnych zagrywkach i atakach wygraliśmy seta do 20. Pozostałe jednak przysporzyły trochę problemów obu drużynom, bo wynik całego meczu rozstrzygnął się dopiero w tie-break’u. Zaczęliśmy go bardzo nerwowo. Przez cały set nie był wiadomo, kto wygra.

14:13. Na zagrywce Rezende. Podrzuca piłkę w górę i… As serwisowy… 14:14. Na zagrywce dalej Rezende, jednak tym razem przestrzelił. 15:14, a na zagrywkę wchodzi Misiek. Uderza piłkę z całej siły. Dziewiąty metr! As serwisowy. Cała hala krzyczy „Ostatni! Ostatni!”. Jeszcze raz zagrywa Michał. Wyrzuca piłkę do góry, wyskok i…

Na Torwarze słychać tylko krzyki i piski. Kibice mają łzy w oczach. Nie zastanawiając się długo biegnę na boisko i rzucam się na Michała. Na mojego Bohatera. Chyba do końca nie ogarnia jeszcze co się stało.

- Wygraliśmy!! – wybucha po chwili.

- Gratuluję. Znaczy my gratulujemy. – pocałował mnie namiętnie.

- Kocham Was.

Postawił mnie z powrotem na ziemię, lecz nadal nie wypuszczał z ramion. Dopiero po chwili dołączyliśmy do reszty chłopaków. Ci z kolei nie ociągali się zbytnio, tylko zaczęli go podrzucać. Dopiero wtedy wszystko do niego dotarło. Kiedy z powrotem stąpał po parkiecie podszedł do mnie.

- Jestem najszczęśliwszym facetem na świecie.

Ukląkł przede mną i lekko podciągnął moją koszulkę do góry. Najpierw pocałował mój brzuch, a później się do niego przytulił. Nie umknęło to chłopakom, który po chwili znaleźli się przy nas.

- Wiedziałem! Po prostu wiedziałem! – zaczął krzyczeć Piotrek.

Michał wstał i patrzył to na mnie, to na chłopaków.

- Będę ojcem! – wykrzyczał Misiek.

Nic, tylko czekać na kolejny wybuch radości siatkarzy. Michała znów zaczęli podrzucać, a do mnie podeszli kulturalnie i zaczęli przytulać i gratulować. 

________________________________________________________________________

Jak zauważyłyscie troche przyspieszyłam akcję i uprzedzam, że w kolejnych rozdziałach też tak będzie. Mam dla Was trochę smutną informację. Zbliżamy się powoli do końca Historii Sarah i Michała. Nie wiem, ile dokładnie będzie jeszcze postów, ale z pewnością niewiele. 

Pozdrawiam, no_princess :**