Rozdział 80.

Dziś jedziemy z Michałem obejrzeć dom pod Jastrzębiem. W końcu niedługo powiększy się nasza rodzina. Właściwie już go widzieliśmy, teraz jedziemy tylko sfinalizować to. Dom był piętrowy. Na piętrze miał trzy sypialnie, łazienkę, a na parterze drugą łazienkę, ogromny salon połączony z jadalnią, a z niej przejście do kuchni. Na zewnątrz był duży taras oraz niewielki stawek i bardzo dużo miejsca do urządzania imprez plenerowych. Na szczęście mebli nie trzeba było kupować, bo poprzedni właściciel sprzedał nam dom razem z nimi. Idealnie pasowały do wnętrza.

- Proszę podpisać jeszcze tutaj i tu. – mężczyzna wskazał miejsce podpisu.

- Pieniądze wkrótce powinny znaleźć się na pańskim koncie. – oznajmiliśmy.

Jeszcze chwilę porozmawialiśmy z poprzednim właścicielem i pożegnaliśmy się. Kiedy wróciliśmy do mieszkania zaczęliśmy powoli pakować nasze rzeczy. Właściwie Michał pakował, bo mi nie pozwolił się ruszać. Jedyne co mogłam zrobić to herbatę.

- Kochanie, ale ja naprawdę mogę Ci pomóc.

- Nie, nie możesz. Masz leżeć i odpoczywać. Bo jak nie, to ja już się z Tobą policzę. – pogroził palcem, po czym dał mi buziaka.

Skoro nie chce mojej pomocy, to co ja się będę mu tam do pakowania wtrącać… Położyłam się wygodnie na kanapie i włączyłam laptopa. Zalogowałam się na facebook’a i doznałam szoku. 26 nieodebranych wiadomości. Kiedy otworzyłam je, by sprawdzić kto pisał, uspokoiłam się. Chłopaki z Afro się stęsknili i zamiast zadzwonić, to dręczyli mojego facebook’a. Postanowiłam się odezwać i zadzwoniłam do Barona.

- Halo? – odezwał się głos w słuchawce.

- Łozowski? Czemu Ty masz telefon Alka?

- Bo poszedł do kibla i nie wziął. A ty co się nie odzywasz w ogóle?

- Jakoś nie było czasu. Zaraz po ślubie zaczęły się przygotowania do LŚ, później sama Liga, potem krótkie wakacje, teraz też trochę roboty… Masa zajęć i za mało czasu. A co u was?

- To co zawsze, czyli cyrk na kółkach. Tomson z Lajanem właśnie się gwałcą chyba, ale przywykliśmy już do tego.
- No wiesz. Lajanka bym nie podejrzewała..

- Takie życie. Kiedy wpadacie do Warszawy? I właściwie to czemu nie wpadłaś do nas jak były mecze?

- Mówię, że czasu nie było. Po nowym roku z pewnością was odwiedzimy, bo właśnie się przeprowadzamy i chwilowo kolejny brak czasu, a dodatkowo Michał co chwilę ma jakiś mecz albo trening.

Pogadaliśmy jeszcze chwilę, po czym to telefonu dorwał się mój kochany kuzyn, z którym przegadałam pół godziny. Kiedy skończyłam poszłam do sypialni, w której Misiek walczył z naszymi rzeczami.

- Kotek.. Pomogę Ci. Usiądę sobie na łóżku, a Ty będziesz mi podawał, co?

- No dobra.. Niech Ci będzie. Ale masz się nie ruszać z tego łóżka.

- Dobrze.

Wieczorem spakowana była już połowa rzeczy. Michał zdecydował, że skoro i tak ma dwa dni wolnego, to zawiezie te kartony do naszego nowego domu.

- Michał, pojadę z Tobą może co? Pomogę Ci.. Mam już dość siedzenia w domu.

- Kochanie. Boję się o Ciebie.. O Was. Obiecuję, że nie zajmie mi to dużo czasu.

- Michał. Nic mi nie będzie.

- Sarah nie. – powiedział stanowczym głosem.

Czasem mam wrażenie, że jestem kaleką. Tego nie rób, tamtego nie rób. Wiem, że za półtora miesiąca to się skończy, ale ja mam już serdecznie dość. Następnym razem, jak będę chciała mieć dziecko zastanowię się milion razy.

Zasnęliśmy właściwie nie odzywając się do siebie.

Obudziłam się przed 8.00. Michał jeszcze spał. Postanowiłam go nie budzić. Niech sobie jeszcze pośpi. W końcu czeka go dziś kilka kursów do naszego domu. Wstałam z łóżka i udałam się do kuchni. Wycisnęłam sobie sok z pomarańczy i zaczęłam robić gofry. Chwilę później poczułam ciepłe dłonie na moim brzuchu.

- Przepraszam. – wyszeptał mi do ucha. – Wiesz, że Cię kocham, ale się po prostu o Was boję. Może jestem przewrażliwiony, bo o nasze pierwsze dziecko, ale nie chcę, żeby coś się stało.

- Michaś. Nic się nie stało. Nie musisz przepraszać, ale zrozum. Czasem po prostu czuję się jakbym była umierająca. A taka nie jestem. Potrzebuję ruchu, świeżego powietrza… Mam już dość siedzenia w domu i nic nie robienia.

- Wiesz… mam propozycję. Najpierw zawieziemy część tych kartonów do domu, a potem idziemy na dłuuuugi spacer. Co Ty na to?

- Ok.

Po śniadaniu Michał zaniósł sporą część kartonów do mojego samochodu, z racji tego, że był dużo większy od jego. Uwielbiałam duże auta. Czułam się w takich bezpieczniej. Koło 11.00 wyjechaliśmy, a na miejscu byliśmy jakieś dwadzieścia minut później.

- Nadal nie mogę uwierzyć, że to nasz dom. – powiedziałam siadając na sofie.

- A jednak. – dosiadł się do mnie.

Posiedział jeszcze chwilę, po czym wrócił do rozpakowywania samochodu. Ja w tym czasie zaczęłam powoli wyciągać nasze rzeczy z kartonów i układać je w garderobie. Po chwili przyszedł do mnie, oznajmiając, że wszystko wniesione. Pomógł mi rozpakować resztę rzeczy, po czym wróciliśmy do salonu. Usiedliśmy z powrotem na sofie i wtuliłam się w niego. Po chwili wzięłam jego dłoń i położyłam ją na swoim brzuchu. Widziałam, jak zaszkliły mu się oczy.

- On kopie… - po policzku pociekła mu łza.

______________________________________________________________________

Dziś krótko, ale mam nadzieję, że nie jesteście z tego powodu zawiedzione :) Mam nadzieję, że trochę Was wzruszyłam tym miłym akcentem na końcu :D Oznajmiam, że wena chyba powoli wraca. Podkreślam: CHYBA. 

Pozdawiam, no_princess :*