Rozdział 81.

W ciągu kilku następnych dni wszystkie nasze rzeczy zostały przewiezione do nowego domu. Michał umówił się także z właścicielem naszego dotychczasowego mieszkania, by zerwać umowę i oddać klucze. Wszystko poszło bardzo sprawnie.

Pierwszego listopada, jak co roku, postanowiłam odwiedzić grób mamy. Na warszawskim cmentarzu spotkaliśmy Barona, Adama – brata Alka, wujka, ciocię i resztę chłopaków z Afromental. Kiedy zobaczyli mnie z wielgachnym brzuchem wszystkim im mordki się roześmiały. Zaczęły się gratulacje, pogawędki. Nawet nie odczułam, że byłam na cmentarzu. Kiedy wszyscy już się rozeszli, ja i Michał jeszcze chwilę zostaliśmy.

- Tak bardzo chciałabym jej o wszystkim powiedzieć. Że jesteśmy małżeństwem, że spodziewamy się dziecka… - z moich oczu zaczęły się sączyć łzy. – Cholernie mi jej brakuje…

- Twoja mama na pewno wszystko widzi. I jest z Ciebie dumna. Wierzę w to.

Przytulił mnie mocno do siebie. Po piętnastu minutach postanowiliśmy wracać do domu. Robiło się już ciemno i zimno.

Cały listopad był miesiącem przygotowań do porodu i przy okazji do świąt. Woleliśmy z Miśkiem mieć już wszystko wcześniej przygotowane, w razie, gdybym miała urodzić trochę wcześniej lub później. Z Alą widywałam się bardzo często. Bardzo brakowało mi wspólnych wykładów. Mimo to cieszę się, że zrezygnowałam ze studiów. W końcu wrócić na uczelnię mogę zawsze, ale syna mogę wychować tylko raz.

- Kochanie, wróciłem. – powiedział Michał, kiedy wszedł do salonu.

- Ok. Już zaraz będzie obiad. Właśnie kończę. – uśmiechnęłam się.

Po chwili siedzieliśmy już w jadalni zajadając się kurczakiem. Nagle poczułam przenikliwy ból brzucha.

- Michał.. Proszę, dzwoń po pogotowie.. – spanikowana wydusiłam z siebie. – Aaaa.. – kolejny skurcz.

- Sam Cię zawiozę. – zaczął nerwowo szukać kluczy do samochodu.

- NIE! Nie będziesz jechać w takim stanie!

Po 45 minutach byłam już w szpitalu.

- Proszę Państwa. To był fałszywy alarm, ale dobrze, że Państwo przyjechali. Jak wiadomo lepiej nie ryzykować, by coś się stało. Jednak chciałbym, aby została Pani w szpitalu do rozwiązania. – poinformował lekarz. – Na kiedy ma Pani termin?

- 13 grudnia.

- Dobrze. W takim razie na ten czas to już chyba wszystko. W razie jakichkolwiek pytań, lub gdyby coś się działo, to proszę wołać. Zostawię Państwa samych.

Kiedy lekarz wyszedł weszła pielęgniarka, by sprawdzić, czy niczego mi nie potrzeba.

- Ale żeś nas wystraszył mały… - powiedział Misiek do mojego brzucha.

- Michał… Musimy wybrać dla niego imię.

- Wiem. I kompletnie nie mam pojęcia.

- Ja też. Ale powiem Ci, że dobrze, że nie ma tu Zbyszka. Pamiętasz jak po meczu z Brazylią Zibi zaczął mówić do mojego brzucha? „ Zbigniewie, za kilkanaście lat będziesz ze starym wujkiem grac w siatkówkę. Obiecuję Ci to.” – zacytowałam.

- Pamiętam… - powiedział z uśmiechem. – Ale nie chcę mieć syna o imieniu Zbigniew. Zbyt dobrze znam Bartmana. Nie chcę, by mój syn wyrósł na idiotę.

- Ejj.. Chyba nie jest aż tak źle z Zibim.

- Uwierz mi, Kotku. Jest. Znam go 15 lat.

- Wybacz. Zapomniałam. – uśmiechnęłam się szeroko.

Misiek cały wieczór spędził ze mną. Opuścił mnie tylko na chwilę, by przywieźć moje rzeczy. Koło 22.00 wygoniłam go do domu, a sama poszłam spać.

Kolejne dni mijały, a porodu jak nie było, tak nie ma. I jak na razie nic nie zanosi się na to, by miał być w terminie. Misiek odwiedzał mnie codziennie i przynosił domowe obiadki, bo jak powiedział: „Nie będziesz jeść tego szpitalnego jedzenia, bo nie dostarcza Ci tylu witamin ile potrzebujesz.”. I weź tu się kłóć. Teść też wpadł do mnie kilka razy. Co mnie zdziwiło, nawet Możdżon z Hanią przyjechali.

Tak jak myślałam. W terminie nie urodzę. Jest 17 grudnia i wyglądam jak wieloryb.

- Cześć kochanie. Jak się czujesz? – zapytał Misiek, kiedy przyszedł do mnie po porannym treningu.

- Jak wieloryb. Tfu. Co ja mówię. Jak milion wielorybów.

- No wiesz. Jak dla mnie wyglądasz niezwykle ślicznie.

Usłyszeć takie słowa w ostatnich dniach ciąży.. Bezcenne.

- Michał.. Musimy zadzwonić do Piotrka. Że nie przyjedziemy.

- Już dzwoniłem. Powiedział, że szkoda, ale wy jesteście najważniejsi. A nie on.

- Jaki kochany. A co u rzeszowian w ogóle?

- Piter obawia się, że chłopaki zorganizują mi taką imprezę, że do świąt będzie mieć kaca.

- Hahaha.. Biedy Pit. Będzie musiał jakoś przeżyć.

Michał siedział jeszcze ze mną do 22.00, po czym wrócił do domu. Zasnęłam dość szybko, lecz nie na długo. Około 1.00 odeszły mi wody i zaczęłam mieć skurcze. Dyżurujący lekarz szybko zainterweniował i byłam wieziona na porodówkę. Jakaś pielęgniarka zadzwoniła do Michała, który po pół godzinie był już ze mną.

Poród trwał dobrych kilka godzin. Obecność Michała bardzo mi pomogła. Czułam się bezpieczniej. Mimo to, czułam jakby łamali mi wszystkie kości i rwali mi skórę na żywca. Koło 7.00 usłyszałam płacz naszego dzidziusia. Po moich policzkach zaczęły płynąć łzy wzruszenia.

- Gratulacje. Mają Państwo zdrowego synka. – oznajmił lekarz.

- Dziękuję Kochanie. – wyszeptał mi do ucha Michał, po czym pocałował.

Kolejne kilka dni spędziłam w szpitalu. Michał poinformował rodziców, że na święta możemy się spóźnić, jednak nie powiedział, że już urodziłam.

23. grudnia razem z Michałem i malutkim Krzysiem wróciliśmy do domu. Michał kazał mi odpoczywać i sam zajął się pakowaniem walizek. Do Wałcza wyjechaliśmy dopiero w wigilijny poranek. Droga była bardzo zatłoczona, więc Misiek nie szalał z prędkością. Kiedy zatrzymaliśmy się na stacji przed Wałczem zadzwonił do kogoś.

- Siema Błażej. Słuchaj. My będziemy za jakieś 20 minut, bo jeszcze tankuję. Pomożesz nam z bagażami? Bo trochę tego mamy…. Dobra, Ok. To jak będziemy już dojeżdżać, to damy znać… Ok. Cześć.

Koło 17.00 byliśmy na miejscu. Od razu na powitanie wyszedł Błażej. Jaka była jego radość, kiedy zobaczył Krzysia… Nie do opisania. Jednak poprosiliśmy, by nic nie mówił nikomu. Bez problemu na to przystał. Kiedy Błażej wziął walizki, Michał nosidełko, a ja małą torbę z rzeczami naszego synka udaliśmy się do domu. 

_______________________________________________________________________

Więc (tak, wiem. Nie zaczyna się zdania od "więc") jest nowy rozdział. Wczoraj nie dałam rady nic naskrobać, więc (błąd językowy. Zbyt często pojawia się słowo "więc") przepraszam. 

Wybaczcie mi także za te nawiasy pod postem z komentarzem. Niestety matura coraz bliżej, a pisać trzeba poprawnie. Jest to także przykłas dla Was, jak nie należy składać zdań ;P

Pozdrawiam ciepło, no_princess :*

Na drugim blogu rozdział prawdopodobnie jutro :)