Rozdział 60.

- Mamo! Jesteśmy! – krzyknął Michał, kiedy weszliśmy do jego domu.

- Dzieci moje kochane! Czemu tak późno? – zapytała pani Dorota.

- Ja nie chcę skarżyć, ale to przez Michała. Guzdrał się jak kobieta. – zaśmiałam się.

- Przyzwyczaj się kochanie. – odwzajemniła uśmiech.  – A teraz chodźcie na kolację.

- Ok.

Kiedy weszliśmy do salony od razu zostaliśmy przywitani przez pozostałych domowników. Kinga, żona Błażeja jest bardzo miła, lecz moim zdaniem zbyt dociekliwa. Wszystko chciałaby wiedzieć. Natomiast ich syn – Bartek był chyba najsłodszym dzieckiem, jakie spotkałam. Kolacja minęła w bardzo miłej atmosferze. Po posiłku pomogłam posprzątać, a Michał postanowił rozpakować samochód. Przed 23.00 uwinęliśmy się ze wszystkim. Było już trochę późno, więc postanowiłam wziąć prysznic. Pół godziny później leżałam już w łóżku.

- Zaraz przyjdę do Ciebie, tylko jeszcze się wykąpię. – oznajmił Michał, kiedy przyszedł po kosmetyki.

- Mhm. Dobranoc. – odpowiedziałam, po czym odpłynęłam.

Obudził mnie śmiech Bartka. Michał już wstał, więc wyszłam z pokoju i udałam się w stronę dźwięku. Kiedy weszłam do salonu zobaczyłam leżącego Michała i Błażeja oraz skaczącego po nich Bartusia. Pokręciłam tylko głową i poszłam do kuchni, gdzie siedziała Pani Dorota i Kinga.

- Wyspałaś się? Czy Cię obudzili? – zapytała Kinga wstawiając wodę na kawę. – Wypijesz kawę na obudzenie? – upewniła się.

- Tak. Dzięki. Niestety obudzili. Jak zobaczyłam ich w salonie, to się przeraziłam. – uśmiechnęłam się.

- Niestety do tego trzeba przywyknąć. Ja mam tak codziennie w Norwegii. Tyle, że bez Michała.

- No tak. Ale w sumie, to Michał też dziecko, tyle że duże. Zdążyłam się już o tym przekonać. – zaśmiałam się.

- O czym przekonać? – do kuchni wpadł Michał.

- Aaa.. O niczym. Ty wszystko chciałbyś wiedzieć. Tak się nie da. – powiedziałam.

On zrobił tylko minę smutnego kotka i pocałował mnie.

- Jakąś kawę dostanę? Bo widzę Kinia, że robisz?

- No dobra.. Zapytaj Błażeja, czy też chce.

Po chwili rozległ się gromki krzyk Michała, wołającego brata na kawę. Kiedy wstał też Pan Jarek zaczęłyśmy przygotowywać śniadanie. Po posiłku posprzątałyśmy i zaczęły się przygotowania do poniedziałkowej wigilii. Na sam początek zaczęłyśmy lepić pierogi z kapustą i uszka, potem przyszedł czas na krokiety, ciasta i rybę w sosie greckim. W tym czasie nasi dzielni panowie zaczęli ubierać choinkę. Wieczorem, zmęczeni po całodziennej pracy usiedliśmy do kolacji. Po niej obejrzeliśmy jakiś film. Nie za bardzo wiedziałam jaki, bo nie wytrzymałam zbyt długo i usnęłam tuląc się do Michała.

Niedziela i poniedziałek upłynęły pod znakiem ostatnich przygotowań do Świąt. Razem z Panią Dorotą i Kingą przyrządziłyśmy ostatnie potrawy i udekorowałyśmy dom wewnątrz.

Poniedziałkowy wieczór zapowiadał się bardzo miło. Koło 16.00 zaczęliśmy się przygotowywać do kolacji. Po krótkim prysznicu ubrałam się w kremową sukienkę, do której założyłam czerwone szpilki. Włosy wyprostowałam, by je potem lekko podkręcić, a na twarz nałożyłam lekki makijaż.

- Kochanie… - zaczął Michał, kiedy siedzieliśmy w jego pokoju.

- Słucham.

- Bo wiesz.. Dzisiaj jesteśmy wszyscy… - powiedział niepewnie.

- O tym mówisz? – wskazałam na pierścionek.

- Mhm.

- I po co Ty się mnie wariacie pytasz? Też to planowałam zrobić.

- Pięknie wyglądasz. Kocham Cię.

- Ja Ciebie też. Wy też wyglądasz całkiem całkiem, ale ten krawat mi tu nie pasuje. Lepiej bez. – dałam mu buziaka, po czym zdjęłam kawałek materiału z jego szyi.

Kiedy weszliśmy do salonu wszyscy już na nas czekali. Najpierw zmówiliśmy modlitwę, po czym podzieliliśmy się opłatkiem. Kiedy składano mi życzenia co chwilę padały życzenia o zaręczyny. Z tego, co udało mi się dosłyszeć, Michałowi też tego życzono. Po opłatku usiedliśmy do wspólnej kolacji. W tle leciały cicho kolędy i piosenki świąteczne, a my rozmawialiśmy i wspominaliśmy stare czasy. Po kolacji przyszedł czas na prezenty. Oczywiście Mikołajem był Bartuś, który przygotowywał się do swej roli od kiedy tylko przyjechaliśmy. Najpierw prezenty otrzymali gospodarze. Później po kolei Błażej, Kinga i Michał, a kiedy przyszła moja kolej Misiek podszedł do chłopca i szepnął mu coś na ucho. Ten tylko posłusznie zdjął swoją czapkę świętego Mikołaja i przekazał ją wujkowi.

- Musisz się odwrócić, bo inaczej nie dostaniesz prezentu.

Na jego słowa stanęłam zdezorientowana, lecz wykonałam jego polecenie. Chwilę później poczułam coś zimnego na swojej szyi. Dostałam od Michała łańcuszek z otwieranym serduszkiem. W środku zobaczyłam nasze wspólne zdjęcie z Brazylii. Dokładnie to, które Igła zrobił nam, jak się całowaliśmy na plaży.

- Dziękuję. Kocham Cię. – pocałowałam go.

- Ja Ciebie też. – popatrzył mi prosto w oczy, po czym zwrócił się do pozostałych. – Chcemy Wam coś powiedzieć. Zaręczyliśmy się i w przyszłym roku planujemy się pobrać.

Wszyscy domownicy wstali z miejsc i zaczęli nam gratulować. Koło 23.00 zaczęliśmy się ubierać. O północy była pasterka, a większość z nas chciała mieć miejsce w kościele chociaż. Jednak Michał postanowił być niegrzecznym chłopcem i kiedy wszyscy byli już w kościele, zabrał mnie na spacer. Było pięknie. Wszędzie ozdoby choinkowe, choinki, aniołki… Chciałam żeby ta chwila trwała wiecznie… 

_______________________________________________________________________

Dziś bardzo krótki rozdział i za to Was przepraszam. Mam nadzieję jednak, że wam się spodoba. Nie mam ostatnio głowy do pisana, więc jeśli rozdziały nie będą pojawiać się codziennie, przepraszam. Natłok zajęć czasem mi po prostu na to nie pozwala. Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie :)

Pozdrawiam, no_princess :*