Rozdział 66.

***

Przemyślał sobie wszystko. Był gotów jej wybaczyć. Nie pragnął niczego innego, jak tego, by teraz była przy nim. Tak bardzo chciał znów poczuć smak jej ust.

Co zrobił źle? Co z nim było nie tak, że mu to zrobiła? Nie wystarczał już jej? Te i wiele innych pytań przelatywały mu przez myśl. Kochał ją. Co? Jakie kochał? Nadal ją kocha, nigdy nie przestał. Ale czy jest sens dłużej to ciągnąć? W końcu chyba wybrała jego kumpla. Ważniejszy jest dla niej Piotrek. Gdyby tak nie było, nie pojechałaby do niego tak spontanicznie. Teraz nic nie stoi im na przeszkodzie. Zaraz, zaraz. Właśnie, że stoi. Przecież nadal są narzeczeństwem. Nikt zaręczyn nie zerwał. Czyżby nadal była szansa?

- Michał! – ktoś wytrącił go z zamyślenia.

- Co? Już idę. Sorry.

- Ej, stary, może darujesz sobie dzisiaj trening. Jesteś nie do życia. – zaproponował Łasko.

- Nie mogę opuszczać treningów. Niedługo gramy następny mecz. Muszę być w formie.

- Uparty jak zwykle. No niech Ci będzie, ale w takim razie orientuj się.

Następne dwie godziny były dla niego odskocznią. Przez chwilę nie myślał, co dzieje się teraz w jego życiu, ale o tym, jak pokonać następnego przeciwnika. Po skończonym treningu wrócił do mieszkania. Nie miał ochoty na żaden wypad z kumplami. Chciał być teraz sam i wszystko przemyśleć. Wziął prysznic i chciał zamówić sobie coś do jedzenia. Nie chciało mu się gotować. Dla jednej osoby? Zaraz, zaraz. Przecież Sarah może wrócić w każdej chwili. Tak bardzo pragnął móc znów ją przytulić. Wtem zadzwonił telefon.

- Siema stary! – usłyszał w słuchawce głos przyjaciela.

- Cześć. – odpowiedział bez entuzjazmu.

- Słuchaj, bo widziałem samochód Sarah niedaleko mojego mieszkania. Jesteście w Rzeszowie?

- Zibi, nie. To znaczy Sarah jest. Ja właśnie z treningu wróciłem.

- Coś się dzieje? Bo masz głos, jakby Ci ktoś umarł.

- Wydaje Ci się. Jestem po prostu zmęczony.

- Na pewno? Misiek, jeśli jest coś nie tak, to mów. Pomogę.

- Wątpię. Dobra Zibi, ja muszę kończyć, bo jestem głodny. Trzymaj się i pozdrów Aśkę.

- Pa.

Zaczął gotować spaghetti. Przecież Sarah je tak bardzo lubi. Kiedy makaron się gotował włączył telewizor. Właśnie nadawali wiadomości.

- Na krajowej czwórce wczesnym rankiem między Rzeszowem a Tarnowem doszło do zderzenia dwóch samochodów osobowych. Dwie osoby zginęły na miejscu, a dwie trafiły do szpitala. Ich stan jest określany jako bardzo ciężki…

- Proszę, tylko nie Sarah… - wyszeptał.

Tak bardzo bał się jej stracić. Bez chwili zastanowienia wybrał jej numer… Zajęte…

***

Droga do Jastrzębia była okropna. Cały czas padał deszcz ze śniegiem, a na drodze było ślisko. Jechałam bardzo ostrożnie, ale mimo to się bałam. Musiałam zjechać na najbliższą stację, bo trochę wystraszyłam się tej pogody. Może Krzysiek i Iwona mieli rację, żebym została jeszcze parę dni? Nie, nie, nie.. Nie mogę im się narzucać. Z moich rozmyślań wyrwał mnie dźwięk mojego telefonu.

- Słucham?

- Cześć mała. Co się stało Michałowi?

- Nie wiem, jestem poza domem. - odrzekłam obojętnie.

- Wiem, że jesteś poza domem, bo widziałem Cię.

- Zadzwoń do Michała, a nie mi dupę trujesz. Nie mam teraz czasu. – nie byłam zbyt miła.

- Kurwa! Ludzie o co chodzi?! Jeszcze parę dni temu zachowywaliście się jak nastolatkowie, a teraz?

- Jak tak Cię to obchodzi to zadzwoń do swojego przyjaciela! I tak zawsze stałeś po jego stronie, więc i tym razem nie będzie inaczej. Żegnam.

Oparłam głowę o kierownicę i zaczęłam płakać. Miałam dość wszystkiego.

***

Po raz kolejny wybrał jej numer. Tym razem nie odebrała. Przez jego głowę przepływał miliard myśli. A co, jeśli to Ona miała ten wypadek? Co jeśli stracił ją na zawsze? Przerwał mu dźwięk jego telefonu.

- Sarah? – odezwał się z troską, nie zaglądając na ekran.

- Nie Michał. To ja. Powiesz mi co się dzieje? – zapytał Zbyszek.

- Pokłóciliśmy się. Pojechała do Rzeszowa… Do Pita. A ja jej na to pozwoliłem. Czuję się jak ostatni kretyn. Byłem na nią wkurwiony, nie chciałem jej znać… Ale teraz wiem, że zrobiłem źle, chciałbym ją odzyskać, ale nawet nie wiem, czy żyje…

- Co Ty pieprzysz. Przed chwilą z nią rozmawiałem. Gdyby głos mógł zabijać, to już byłbym martwy. Była, że tak delikatnie powiem, wściekła. Nie wiem, czy na mnie, na Ciebie, czy na siebie. Ale była. Zadzwoń do niej, pogadajcie.

- Łatwo Ci mówić. Nie odbiera.

- Dobra.. Coś wykombinuję. Na razie.

- Cześć.

Żyje… Odetchnął z ulgą. Trochę się uspokoił. Nie miał już ochoty nic zjeść. Teraz najważniejsze było dla niego, by Sarah wróciła.

Zbliżał się wieczór, cały czas jej wyczekiwał. Cały czas miał nadzieję, że za chwilę otworzą się drzwi, a ona wpadnie mu w ramiona. Niestety… Życie to nie bajka…

***

Stoję właśnie na parkingu przed blokiem. Nie miałam pojęcia, co mam zrobić. Co, jeśli już spakował moje rzeczy? Co, jeśli nie będzie chciał mnie widzieć. Przecież sam powiedział, że jestem dla niego nikim. Gdyby wiedział, jaka jest prawda, ale teraz nie ma już to znaczenia…

***

Mimo, że była tak daleko, czuł jej obecność w każdym zakątku mieszkania. A co, jeśli przyjedzie i znów go zostawi? Czyżby Zbyszek miał rację? Że takie jak ona się nie zmieniają? Ona nie musiała się zmieniać. Zaakceptował ją taką jaka zawsze była. Chciał, żeby taka była…

***

Jechałam właśnie na właściwe piętro. Jednak dalej nie byłam pewna, czy chcę tam wejść. A co, jeśli już się pocieszył? Nie, nie… To nie w jego stylu. Znam go… A może nie… Ten mętlik w głowie nie dawał za wygraną. Winda się otworzyła. Wyszłam i rozejrzałam się po korytarzu. Powolnym krokiem, jakbym chciała dać ślimakowi wygrać w zawodach, udałam się w stronę drzwi do mieszkania Michała. Tak… Sądzę, że po tej sytuacji nie mogę nazwać tego naszym mieszkaniem. W końcu byłam tą złą. Stanęłam przed drzwiami. Chciałam uciec, jednak coś mnie powstrzymywało. Położyłam rękę na klamkę, lecz jej nie nacisnęłam. Bałam się. Bałam się, że tam wejdę, i okaże się, że to koniec…  

________________________________________________________________________

Witajcie! Mam nadzieję, że nie pogubuliście się, kiedy jest jaka narracja. Myślę, że jest to czytelne. 

  

Dziękuję za Wasze pozytywne komentarze :) Nawet nie wiecie, jak bardzo dodają mi skrzydeł. Dziękuję także za ponad 26 000 wyświetleń. To także motywuje :)

Zapomniałabym. Przepraszam za kolejny krótki rozdział. Miałam trochę inną koncepcję, co do niego, ale wyszło inaczej. Mam nadzieję, że jednak się wam spodoba :D

Pozdrawiam, no_princess :**