Rozdział 73.

Niechętnie wstałam i poszłam otworzyć drzwi. Po chwili wróciłam z gościem do salonu.

- Już wróciłeś tato? Przecież miałeś być w Wałczu do końca tygodnia?

- No tak, ale wiesz jak mama. Kazała mi jechać, żeby przywieźć Wam trochę rzeczy. – uniósł rękę z koszykiem.

- Mama jest niewiarygodna. Przecież my się tu dobrze odżywiamy. Tato… - Misiek zaczął marudzić. – A nie możesz tego wziąć do siebie. Przecież my tego nie zjemy.

- Ale jak mama się dowie, to będziemy za to odpowiadać wszyscy. – zaśmiał się Pan Kubiak.

- Panie Jarku.. Się wie!

- Zaraz, zaraz.. Jakie Panie. Tata… - westchnął.

- Dobrze… Tato. – uśmiechnęłam się.

- No. I żeby mi to było ostatni raz. A teraz zmykam, bo muszę to do lodówki pochować.

- Pa. Dobrej nocy. – pożegnaliśmy go.

Tato. Od dziś będę musiała na nowo wprowadzić to słowo do mojego słownika. Od czasu rozwodu moich rodziców nie używałam tego określenia. Odzwyczaiłam się. A teraz znów będę go używać. Nawet nie spostrzegłam się, kiedy pojedyncza łza spłynęła po moim policzku.

- Kochanie, co się stało? – zapytał troskliwie Michał.

- Nic. Wszystko w porządku. – uśmiechnęłam się.

- To czemu płaczesz?

- Bo właśnie zdałam sobie sprawę, że po dwunastu latach w moim życiu pojawił się ktoś, do kogo mogę powiedzieć tato…

Tydzień przed ślubem

- … i w tym momencie jeden ze świadków podaje obrączki. – ksiądz powtórzył po raz milion pięćset sto dziewięćsetny raz. – Czy będą dziś świadkowie?

- Za jakieś 10 -15 minut powinni się zjawić. – poinformował Michał.

- To dobrze, bo zaraz się pobieracie, a to jest dopiero trzecia próba.

Tak jak Michał mówił, po 10 minutach do kościoła weszli Bartman z Asią i Alicja z Tomkiem. Ala i Zbyszek podeszli do nas, a ich partnerzy usiedli w jednej z ławek, robiąc sztuczny tłum.

- Wszyscy są? – zapytał ksiądz, na co przytaknęliśmy zgodnie. – To zaczynamy. Od początku.

7.04.2013r

Ubrana w białą suknię stoję przed drzwiami kapliczki. Rolę mojego ojca pełni dziś wujek. Milion myśli przepływa przez moją głowę. Lecz jedna z nich bierze górę nad wszystkimi. „Tak Sarah. To Ten jedyny”

- Możemy iść? – pyta mnie.

- … Tak. – odpowiedziałam po chwili namysłu.

Drzwi się otworzyły i zaczęto grać marsz weselny. Wszyscy goście wstali z miejsc, a ich wzrok utkwił na mnie. Mijając moich najbliższych Kanady widziałam łzy w ich oczach.

Staliśmy przy ołtarzu. Patrzyliśmy sobie głęboko w oczy trzymając się za ręce.

- Ja Michał, biorę sobie Ciebie Sarah za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący i Wszyscy Święci. – Michał powtórzył po księdzu przysięgę.

- Ja Sarah, biorę sobie Ciebie Michale za męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący i Wszyscy Święci.

Po chwili nastąpiła wymiana obrączek. Oczywiście ślub nie byłby ślubem, gdyby nie wpadki. W tym przypadku Zibi nie mógł znaleźć obrączek. Okazało się, że przechowywała je Asia.

Ceremonia trwała półtorej godziny. Kiedy wychodziliśmy z kapliczki zostaliśmy obsypani ryżem i pieniążkami. Jak nakazuje tradycja musieliśmy trochę tych grosików zebrać, żeby coś tam..

Przybyliśmy do restauracji. Kiedy goście usiedli na swoich miejscach Michał zabrał głos.

- Chcieliśmy Wam bardzo podziękować za przybycie i życzymy dobrej zabawy.

Goście zaczęli bić brawa i krzyczeć „gorzko, gorzko”. Zaśmialiśmy się tylko, a po chwili połączyliśmy się długim pocałunku. Słyszeliśmy gromkie brawa i wiwaty. Po posiłku zaczęły się tańce. Jako pierwsza oczywiście musiała zatańczyć para młoda, więc zbytnio nie mieliśmy z Miśkiem wyboru.

- Pani Kubiak, zatańczymy?

- Oczywiście Panie Kubiak.

Kiedy zaczęły wybrzmiewać pierwsze nuty piosenki Michał przyciągnął mnie do siebie,  po czym przejął inicjatywę i prowadził. Po naszym tańcu przyszedł czas na taniec z rodzicami. Wujek nie czekając na zaproszenie pochwycił moją dłoń i zaczęliśmy wirować w takt muzyki. Muszę przyznać, że rodzina Baronów tańczy wprost rewelacyjnie.

O północy nastąpiło rzucanie welonem i muszką. Pierwszy rzucał Michał, choć upierał się, bym ja to robiła. Jednak potrzebowałam pomocy przy zdjęciu welonu.

- Wszyscy kawalerzy mają się ustawić. – oznajmił Michał. – Nie ma żadnego ale.

- Kawalerzy Krzysiu. – poinformowałam Igłę.

- No ja… - odpowiedział zawiedziony i udał się do Iwony.

Muszka Michała powędrowała w ręce Bartmana. Nie żeby specjalnie, ale zupełnie przez przypadek.

- Wy to ukartowaliście! – krzyknął Zibi.

- O co Ty nas podejrzewasz? – zapytał Michał.

- O… Dobra. Nieważne. Sarah, celuj w Aśkę!

- Zobaczę, co da się zrobić. – odparłam.

Po wyplątaniu się z welonu poprosiłam wszystkie panny o ustawienie się.

- Joanno Michalska. Ty także. – powiedziałam, kiedy zauważyłam jak próbuje się niepostrzeżenie wymknąć.

No i się stało. Rzuciłam z całej siły welonem, który chcąc nie chcąc poleciał w ręce przyszłej Pani Bartman.

Po chwili znów bawiliśmy się przy rytmach muzyki. Co chwilę tańczyłam z kimś innym. Szczerze mówiąc z siatkarzami tańczy się strasznie. Są zdecydowanie za wysocy.

Przed piątą postanowiliśmy z Michałem wymknąć się niepostrzeżenie. Pojechaliśmy wynajętą limuzyną do hotelu. Kiedy przechodziliśmy korytarzem wzrok przechodzących tam ludzi był w nas utkwiony. Po chwili byliśmy już w wynajętym apartamencie. Jak tylko drzwi się zamknęły zaczęliśmy się całować. Michał praktycznie jednym ruchem ręki zdjął z siebie marynarkę. Zaczęłam rozpinać jego koszulę. Nie pozostawał mi dłużny i jego ręce wędrowały po moich plecach szukając zapięcia w sukni. Po długiej batalii z białym materiałem udało mi się oswobodzić. Michał także pozbył się już smokingu, co tylko ułatwiało nam to, co mieliśmy robić za chwilę…

______________________________________________________________________

No i wreszcie jest! Długo wyczekiwany przez wszytskich ślub. Suknię, w której "wystąpiła" Sarah możecie zobaczyć. Mam nadzieję, że wam się spodoba.

Pozdrawiam, śpiąca no_princess :**