Rozdział 69.

- Jejku! Dziękuję. Skąd wiedziałaś? – zapytała

- Nie mogę Ci powiedzieć.

***

Dzisiejszy trening wyglądał o niebo lepiej niż przedwczorajszy. Wiedział, że powodem tego było to, że Sarah jest już ze nim. Był najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi… Z zamyślenia wyrwał go głos trenera.

- Dobra chłopaki! Do roboty. Mieliście chwilę przerwy, ale teraz trzeba spić tyłki i przygotować się do pokonania kolejnych drużyn. – powiedział łamanym angielskim Bernardi.

- Już idziemy. – odparli ochoczo.

- Widzę, że już lepiej. Ostatnio wyglądałeś trochę jak duch. – zaczepił przyjmującego Czarnowski.

- Miałem gorszy dzień. Każdemu może się zdarzyć. Ale jak widzisz, jestem znów w formie.

***

Alicja wyjęła z pudełka polaroid i od razu wzięła się za robienie zdjęć. Widziałam, że była mega szczęśliwa. Jednak nagle posmutniała.

- Ala, co się stało? – zapytałam troskliwie.

- Bo zrobiłaś mi taki fajny prezent, a ja nie mam nic dla Ciebie.

- Hmmm… Myślę, że możemy temu zaradzić.

- Jak? – zapytała ożywiona.

- Jakiś czas temu zaręczyłam się z Michałem. I wiesz… Potrzebuję świadka. Więc, czy zgodziłabyś się zostać moją świadkową?

- Naprawdę? – widziałam zaskoczenie na jej twarzy.

- Tak.

- Oczywiście, że się zgadzam! Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę! – przytuliła mnie.

- Ja też.

Nawet nie wiem, kiedy minęła 14.00. Pożegnałam się z Alicją i wróciłam do mieszkania. Michał leżał w salonie na kanapie. Odsypiał właśnie trening. Nie budząc go, położyłam na niego koc, a sama udałam się do kuchni zrobić obiad. Wymyśliłam zapiekankę ziemniaczaną. Ok. 15.00 obiad był już gotowy.

- Misiu, kochanie. Wstawaj. – wyszeptałam mu do ucha.

- Mhm.. Jeszcze pięć minut. – wymamrotał pod nosem.

- Obiad już jest. Wstawaj, zanim wystygnie.

- Mhm... – jednak zamiast wstać, obrócił się tylko na drugi bok.

- To może połóż się chociaż do sypialni. Będzie Ci wygodniej.

Posłuchał. Kiedy podniósł się z kanapy dał mi buziaka i półprzytomny powędrował do łóżka. Ja w tym czasie zjadłam swoją porcję obiadu i posprzątałam. Po chwili dołączyłam do Michała, tuląc się do niego…

~

Dni mijały w zastraszającym tempie, co świadczyło o tym, że coraz bliżej do naszego ślubu. Kiedy Michał miał wolne, lub nie miał żadnego meczu załatwialiśmy sprawy związane z jakże ważnym wydarzeniem. Załatwiliśmy zaproszenia, salę i kapliczkę. Jednak musiałam jeszcze znaleźć kreację i dodatki do niej, a nie miałam zbyt wiele czasu.

Za tydzień urodziny Michała, więc postanowiłam wybrać się na zakupy bez niego. Wzięłam ze sobą Alę i razem poszłyśmy czegoś poszukać. Długo nie mogłam nic znaleźć, aż w końcu zdecydowałam się na zegarek. Kiedy wróciłam do mieszkania Michał już na mnie czekał. No tak. Przecież dzisiaj mamy zacząć rozwozić zaproszenia dla gości. Nie będzie ich wiele, ponieważ zapraszamy tylko rodziny i najbliższych przyjaciół. Kiedy policzyliśmy wyszło około 100 osób.

Byliśmy w Rzeszowie. Oprócz wręczenia zaproszeń Michał miał jeszcze jedno zadanie. W końcu on też potrzebował świadka.

- Jak myślisz? Zgodzi się? – zapytał mnie Misiek, kiedy wysiadaliśmy z samochodu.

- Oczywiście. Przecież to Twój przyjaciel. Każdy by się zgodził.

- Dzięki. W takim razie możemy iść.

Po pięciu minutach staliśmy przed drzwiami mieszkania numer 9. Ciekawy zbieg okoliczności, że akurat Bartman mieszka pod „dziewiątką”. Ale w sumie… My z Michałem mieszkamy pod „13”. Oni się chyba zmówili w tej kwestii… Mniejsza o to. Po chwili drzwi otworzyła nam Asia. Ucieszyła się, kiedy nas ujrzała.

- Wejdźcie. – zaprosiła nas do środka.

- Dzięki. Zibi też jest? Czy musimy na niego poczekać?

- Za 10 minut powinien wrócić, bo na zakupy go wysłałam. Rozgośćcie się.

Mieszkanie było duże. Widać było, że jego wyglądem zajmuje się Asia. Zibi nie ma tak dobrego gustu.

- Czego się napijecie? Kawy, herbaty, soku, wody? Może coś mocniejszego?

- Kawy może.  – odpowiedzieliśmy niemal równocześnie.

- Ok. Już robię.

Po chwili Asia podała nam napoje. Usiedliśmy w salonie i rozmawialiśmy. Parę minut później wrócił Zbyszek. Kiedy nas zobaczył mordka uśmiechnęła mu się jeszcze bardziej. Odłożył zakupy, przywitał się z nami, po czym dosiadł się do nas.

- Więc skoro jesteśmy w komplecie, to możemy przejść do tego, po co właściwie przyjechaliśmy. – zaczął Michał.

- A już myślałem, że się stęskniliście. – powiedział zawiedziony Zbyszek.

- Ależ oczywiście, że się stęskniliśmy. Tylko nie ukrywam, że cel naszej wizyty jest trochę inny.

- Proszę. To dla Was. – podałam gospodarzom kopertę.

- Co to? – zapytała zaciekawiona Asia.

Nie odpowiedziałam. Otworzyła kopertę i wyjęła zawartość. Po chwili przekazała ją Zibiemu.

- To nie jest żart? – zapytał Zibi.

- Nie. Jesteście oficjalnie zaproszeni na nasz ślub. Mam nadzieję, że będziecie. – oznajmiłam.

- Oczywiście, że będziemy.

- To super. Zbyszek, mam do Ciebie jeszcze jedną sprawę. – odezwał się Michał.

- Jesteś moim przyjacielem. Najlepszym. Zawsze traktowałem Cię jak brata. Dlatego chcę Cię zapytać, czy zostaniesz moim świadkiem?

- To będzie dla mnie zaszczyt. – odpowiedział Zibi.

Posiedzieliśmy jeszcze u nich jakąś godzinę, po czym pojechaliśmy jeszcze do Ignaczaków i do Piotrka.

- Cześć. Wejdźcie. – otworzył nam Piotrek.

- My tylko na chwilkę. Chcieliśmy Ci cos dać. – zaczął Misiek.

- Proszę. Mamy nadzieję, że będziesz. – wręczyłam mu kopertę.

Wyjął zaproszenie i bez zastanowienia wyściskał nas. Wiedziałam, że szczerze się cieszy.

- Serio? – zapytał dla pewności.

- Tak. Serio. To co? Będziesz? – zapytał Misiek.

- Pewnie. Miałbym opuścić ślub moich przyjaciół? Nawet jakby mi zapłacili za nie przyjście, to i tak bym przyszedł. – zaśmiał się.

Widziałam, że Michał nie czuje urazy do Pita, mimo, że przez chwilę nie było za ciekawie. Po wielu namowach Nowakowskiego zostaliśmy jakąś godzinkę u niego, po czym wróciliśmy do Jastrzębia. 

______________________________________________________________________

Oddaję kolejny rozdział w Wasze... Oczy. Mam nadzieję, że się spodoba :D

Mam do Was pytanie. Piszę drugie opowiadanie, lecz jeszcze go nie publikuję. Czy chciałybyście, żebym zaczęła to robić, czy poczekać, aż skończy się to opowiadanie? Chciałabym znać Wasze opinie. Jeśli miałabym zacząć go publikować, to wpisy pojawiałyby się dużo rzadziej niż na pierwszym blogu, gdyż nie miałabym tyle czasu, a chcę, by tamto opowiadanie było lepsze od tego. Czekam na Wasze opinie.

Pozdrawiam, no_princess :**