Rozdział 61.

Michał po cichu otworzył drzwi, by nikogo nie obudzić. Była trzecia w nocy, a my dopiero wróciliśmy ze spaceru. Wzięliśmy po kolei prysznic i poszliśmy spać. Zasnęliśmy wtuleni w siebie.

- Co? – zapytał zaspany Michał, kiedy ktoś zapukał do naszego pokoju.

- Dzieci, śniadanie. – oznajmił Pan Jarek.

- Już idziemy tato.

Po dwudziestu minutach dołączyliśmy do reszty rodziny. Po śniadaniu zaczęliśmy się powoli pakować. Na moment przestaliśmy, bo Michał zaczął mnie całować, kiedy ktoś zapukał.

- Nie dadzą nam spokoju. – westchnął. – Proszę.

- Goście przyszli.

- Oo.. to fajnie. Za chwilę zejdziemy.

- Goście? – przeraziłam się.

- Dalsza rodzina. Zawsze przyjeżdżają w drugi dzień Świąt. Ale spokojnie. Większość jest mniej więcej w naszym wieku.

Po chwili zeszliśmy na dół i przywitaliśmy się z bliskimi Michała. Miał rację. Byli naprawdę w porządku. Spędziliśmy cały dzień w ich towarzystwie, po czym postanowiliśmy wracać do domu.

- Dziku, serio nie możecie zostać? – zapytał kuzyn Michała.

- Stary.. Nie ma opcji. Jutro o 11.00 mam trening. Bernardi nie popuści. Za chwilę gramy znowu mecze.

- Szkoda. Może uda nam się wpaść kiedyś do Was.

- Spoko.

Pożegnaliśmy się ze wszystkimi, spakowaliśmy walizki do samochodu i wyruszyliśmy do Jastrzębia. Podróż minęła bardzo niespokojnie. Wszędzie korki, trasa prawie nieodśnieżona, a na dodatek padał deszcz. Do Jastrzębia przyjechaliśmy dobrze po 2.00. Nawet nie rozpakowaliśmy samochodu. Byliśmy zbyt zmęczeni. Kiedy tylko weszliśmy do mieszkania umyliśmy się i poszliśmy spać.

Obudziliśmy się przed 10.00. Michał poszedł przygotować się do treningu, a ja w tym czasie zrobiłam śniadanie.

- Kotek, ja wezmę Twój samochód, a jak wrócę, to rozpakujemy mój. Ok.?

- Jasne. Bierz. Klucze i dokumenty powinny być w sypialni. – odpowiedziałam.

Po jakichś piętnastu minutach zostałam sama. Postanowiłam zrobić porządek w mieszkaniu. Przed wyjazdem do Wałcza zostawiliśmy taki bałagan, że głowa mała. Chwilę później zadzwonił mój telefon.

- Halo?

- Wesołych Świąt! – usłyszałam głos całej ekipy Afro.

- Dzięki. Wesołych. A co?> wy wszyscy razem spędzacie Święta? – zapytałam.

- Oczywiście. Dzwoniliśmy już wcześniej, ale nie odbierałaś, więc pomyśleliśmy, że rodzinka Michała nie daje Wam spokoju.

- Po części tak było. Co u was?

- Jakoś leci. CO robicie na sylwestra?

- Przykro mi, jedziemy do Rzeszowa. Miał być u nas, ale Igła nowy dom chce opić.

- Kurde.. A już planowaliśmy was zgarnąć do Warszawy. – odezwał się Baron.

- No widzisz.. Następnym razem.

- Ok. Trzymamy za słowo. W takim razie nie będziemy przeszkadzać. Jeszcze raz Wesołych i pozdrów Michała. Pa.

- Cześć. Dzięki.

Kiedy się rozłączyłam zadzwoniła do mnie Ala. Także złożyła mi życzenia, a ja jej. Tak się rozgadałyśmy, że zakończyłam połączenie koło 12.00, a zaczęliśmy gadać, jakoś krótko po 11.00. Już miałam zaczynać sprzątać, kiedy kolejny raz zadzwonił mój telefon.

- Czego znowu? – zapytałam nie patrząc na ekran urządzenia.

- Przepraszam. Chciałem tylko zapytać, czy nie masz ochoty wpaść na trening, bo chłopaki chyba się stęsknili. Przynajmniej tak mówią. – wyrecytował Michał.

- To Ty.. Miałam przed chwilą dwa telefony, jeden po drugim. Myślałam, że to ktoś z życzeniami znowu. Pewnie, że wpadnę. Będę za pół godziny. Pa. – rozłączyłam się.

Postanowiłam się przejść na halę. Przecież nie będziemy wracać dwoma samochodami. Ubrałam się w coś wygodnego i wyszłam z mieszkania. Tak jak obiecałam, po pół godziny byłam na miejscu. Ochroniarz wpuścił mnie bez problemu. W końcu tyle razy już tu byłam, że mnie zapamiętał. Kiedy weszłam na salę, w której trenowali rozległy się okrzyki radości na mój widok. Przywitałam się ze wszystkimi, po czym chwilę porozmawialiśmy. Trener nie miał nic przeciwko, ponieważ dopiero co skończyły się święta i chłopaki trochę poszaleli przez ten czas z jedzeniem. Po skończonym „treningu” wróciliśmy do mieszkania. Michał wziął prysznic, i zaczął wypakowywać samochód. Zaraz do niego dołączyłam i po 20 minutach wszystko było już w mieszkaniu.

- Jestem zmęczona Michał. Zrób mi masaż. – poprosiłam.

- Nie za dobrze by Ci było? – zapytał, lecz mimo to zaczął masować mi plecy.

W końcu nie wytrzymał i zaczął błądzić rękoma po moim ciele przy okazji całując mnie. Odwróciłam się do niego przodem i wpiłam się w jego usta. Po chwili zdjął ze mnie koszulę w wyniku czego zostałam w samym staniku. Niestety naszą sielankę przerwał dzwonek do drzwi.

- Kurwa.. Kogo niesie… W takim momencie? – zasmucił się Michał.

- Odrobimy to. – uśmiechnęłam się.

Michał poszedł otworzyć drzwi, a ja w tym czasie ubrałam z powrotem koszulę. Po chwili usłyszałam śmiechy w korytarzu, więc udałam się w tamtą stronę. To co, albo kogo zobaczyłam zaskoczyło mnie totalnie.

- Asia, Zbyszek? Co wy tu robicie? – zapytałam.

- Przyjechaliśmy z życzeniami i prezentem dla was. – oznajmił atakujący. – Więc Wesołych świąt, miłości, seksu, ślubu, dzieci i w ogóle wszystkiego najlepszego. Proszę. – wręczył nam dość duże pudełko.

- Dziękujemy, wzajemnie. Ale my nic dla Was nie mamy..

- Już zrobiliście nam prezent. Trochę wcześniej. To dzięki Wam, jesteśmy razem. – dodała Asia.

- I Wy specjalnie jechaliście do nasz z Rzeszowa?

- Tak. – wypiął dumnie pierś Bartman.

- Wariaci.. Nie mogliście poczekać do sylwestra? A właśnie. Wiecie, że jest zmiana planów i impreza nie odbywa się u nas, tylko u Ignaczaków?

- Wiemy, wiemy.

Asia i Zbyszek dali się przekonać, żeby zostali na kawę chociaż. Bardzo się za nimi stęskniłam. W sumie za Bartmanem, bo Asi prawie nie znam. Dzień upłynął nam w bardzo miłej atmosferze i nawet nie spostrzegliśmy się, kiedy zrobiło się późno.

______________________________________________________________________

Jestem. Dziekuję wszystkim za zrozumienie. Sądzę, że posty będą pojawiać się teraz co drugi dzień, a na weekend codziennie. Mam nadzieję, że spodoba się wam ten rozdział.

Pozdrawiam, no_princess :*