Rozdział 10.

Zbliżała się 18.00. Poszłam się ubrać w coś wygodnego, bo jak Michał ma dobre wino, to przecież wracając po pijaku do domu nie mogę się przewrócić. : ) O 18.30 wyszłam z mieszkania, które zamknęłam na wszystkie spusty i powędrowałam do samochodu. Na parkingu stało mnóstwo aut, ale nie miałam problemu ze znalezieniem swojego. Czarny Escalade wyróżniał się na tle mniejszych pojazdów.

Chwilę przed 19.00 byłam już na miejscu. Zapukałam do drzwi. Otworzyły się momentalnie tak, jakby Michał czekał zaraz za nimi, by mnie od razu wpuścić. Przytulił mnie na powitanie i zaprosił do środka.

- Usiądź. Już przynoszę wino i kieliszki.

- A co to za okazja, że mnie zaprosiłeś?

- A musi być jakaś okazja, żeby zaprosić dziewczynę na wino? – uśmiechnął się podejrzliwie.

- Ej.. Mów!

- No przecież mówię, że nic nie kombinuję. Lepiej Ty opowiadaj z kim się dzisiaj spotkałaś. – uniósł pytająco brwi.

- Ze Zbyszkiem. Musiałam z nim pogadać. Nie rozmawialiśmy prawie dwa tygodnie.

- No tak. I co u niego?

- Tak jakbyś nie wiedział. Widzicie się praktycznie codziennie na treningach.

- No dobra, dobra.. Co się stało, że miałaś taki dziwny głos przez telefon?

- Nic.

- Wiem, że coś się stało.

- Przed Tobą nic nie da się ukryć?

- Nie.  – uśmiechnął się złowieszczo. – Opowiadaj.

- Długa historia. Uwierz mi, nie chcesz tego słuchać.

- Mamy caaaałą noc. – nalał do kieliszków wino.

- Co?!

- No tak. Myślałaś, że Cię puszczę pijaną do domu? Grubo się mylisz moja kochana.

- No dobra. Wygrałeś. Wszystko zaczęło się, kiedy przyjechałam po kurtkę do Bartmana.

- Zaczyna się ciekawie.

- Cicho…! Chcesz posłuchać, to się nie odzywaj. – uśmiechnęłam się. – Kiedy się z nim przywitałam, poznał mnie z Asią. Widziałam, że nie była pokojowo do mnie nastawiona. Miałam wrażenie, że do Zbyszka też. Kiedy poszła, mogliśmy spokojnie porozmawiać. To właśnie wtedy zaproponował, żebym przeprowadziła się tutaj. odpowiedziałam mu dokładnie to samo, co Tobie. Po długiej pogawędce w  końcu powiedziałam mu, że robi się późno, a ja mam przed sobą kawałek drogi do Warszawy. Już miałam wsiadać do samochodu, kiedy zawróciłam. Podeszłam do Zbyszka i… pocałowałam go. Nie wiem, czemu to zrobiłam. To był taki impuls. Miałam wrażenie, że nie jestem sobą, że ktoś mną podświadomie steruje. Szybko się oderwałam od niego i pobiegłam do samochodu. Pojechałam do sklepu, żeby kupić sobie coś do picia i…

- I wtedy spotkałaś mnie. Już dalej wiem, co było. –przytaknęłam na te słowa.

- Dzisiaj jak się rano obudziłam, doszłam do wniosku, że muszę do niego zadzwonić i porozmawiać. Wiedziałam, że nastąpiłoby to prędzej, czy później. Zdziwiłam się, bo wyraźnie cieszył się, że do niego zadzwoniłam. Umówiliśmy się w kawiarni na rozmowę. Zgodził się bez wahania. Nasza rozmowa zaczęła się normalnie. Zapytał mnie, co robię w Jastrzębiu. Opowiedziałam mu całą historię. W końcu powiedziałam mu, że go przepraszam za to, co stało się wtedy przed moim wyjazdem. Mówiłam, że gdybym się nie odwróciła, do niczego by nie doszło. Zszokowało mnie to, co mi powiedział.

Michał słuchał uważnie. Tak jak wtedy, przed klubem. Nie przerywał mi. Co jakiś czas tylko dolewał wina.

- Powiedział, - ciągnęłam dalej. – że gdyby miał coś przeciwko tego pocałunku, od razu by mnie odtrącił. Powiedział, że gdybym nie zawróciła, to on by mnie zatrzymał. Nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Zatkało mnie totalnie. Po spotkaniu poszłam do domu. Przez całą drogę, myślałam o tej rozmowie. W domu zaczęłam czytać książkę, żeby się od tego oderwać, ale to mnie cały czas dręczy. Cieszyłam się, że się z Tobą spotkam, bo przynajmniej nie będę musiała o tym myśleć. Boję się, że on się we mnie zakochał. Jego reakcje wskazywałyby na to.

- Co? – zapytał zdziwiony Michał.

- Nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że tak. Wywnioskowałam tak po jego zachowaniu.  

- Może uważa, że skoro przyjechałaś do niego specjalnie po kurtkę, to utwierdził się w przekonaniu, że coś między wami może być.

- Nie wiem. Może.

- Może powinnaś mu dać szansę?

- On ma dziewczynę. Nie pamiętasz. Może im się w końcu ułoży.

- Nie sądzę.

- Czemu?

- Nie widzisz w jakim jest stanie? Na każde wspomnienie imienia ASIA robi się rozdrażniony. Na treningach zawsze uważamy, żeby go nie zezłościć. On nie jest sobą. Cały czas o czymś myśli, przez co nie skupia się na grze. Nikt nie może przemówić mu do rozsądku. Nawet ja, a przyjaźnimy się od kilkunastu lat. Wydaje mi się, że planuje z tym skończyć. Widać, że ten związek go męczy.

Rozmawialiśmy do późna. Wypiłam sporo, bo nie za bardzo wiedziałam, co się ze mną dzieje. Pamiętam tylko jeden wątek z późniejszej rozmowy.

- Michał? A czy Ty coś do mnie czujesz?

- Dlaczego pytasz?

- Bo za wszelką cenę chcesz, żebym była szczęśliwa. Miałam wrażenie, że jak mówiłam Ci o tym, co zaszło między mną a Zibim, straciłeś trochę humor.

- To nie jest takie proste jak się wydaje.

- No to mi wytłumacz.

- Jutro. Dobranoc.

- Nie jutro! Teraz. Jutro zapomnisz o tej rozmowie. Będziesz unikał tego tematu.

- Dobranoc.

- MICHAŁ! Ja nie chcę, żeby coś się zepsuło między nami z powodu niedomówień! Chcę wiedzieć prawdę! Kochasz mnie?

Nic nie odpowiedział, tylko mnie pocałował. Długo i namiętnie.

- Tak, kocham Cię.

Tym razem to ja go pocałowałam.

Obudziłam się w jego łóżku. Była 10.00. Na poduszce znalazłam kartkę:

„Pojechałem na trening.  Śniadanie jest na stole. Jakbyś chciała gdzieś wyjść, klucze są w kuchni na stole.

Kocham Cię

Michał”

_______________________________________________________________________

Witam! Dłuugo wyczekiwany rozdział właśnie zawitał. Mam nadzieję, że się podoba. Jak obstawiałyście z kim będzie Sarah? Muszę przyznać, że na początku chciałam wykreowac bardziej Zbyszka. Jednak zaskoczyłam samą siebie. :D 

Pozdrawiam, no_princess