Rozdział 6.

Impreza skończyła się o 6.00. Pożegnawszy już część gości poszłam spakować prezenty do samochodu. Na szczęście Dziku i Jarosz prawie nic nie pili, więc mieliśmy kierowców. Sama nie przeniosłabym tego wszystkiego na drugi koniec Warszawy. Kiedy zanosiłam ostatnie podarunki zaczepia mnie Karolina.

- Przepraszam za wczoraj. Właściwie dzisiaj. Po prostu martwię się o Ciebie. Jesteś dla mnie jak siostra i jedyne czego chcę, to żebyś była szczęśliwa.

- Karola, jeśli chodzi o to, co mi powiedziałaś o Zbyszku, to ja się nie gniewam. Nie mam zamiaru rozpieprzać komuś życia. Zabolało to, co powiedziałaś później. Zrozum, ja i Tomek… To koniec. Za bardzo mnie zranił, bym była w stanie mu to wybaczyć. OK? I proszę, nie poruszajmy już jego tematu.

Po zapakowaniu już wszystkiego Michał odwiózł mnie do mieszkania. Jechaliśmy w takim samym składzie jak podczas przyjazdu do klubu. Podczas jazdy atmosfera był bardzo miła. Chciałam, żeby ta chwila trwała w nieskończoność. Gdy dojechaliśmy na miejsce okazało się, że Marcin, Zbyszek i Michał są głodni. Zaprosiłam ich do siebie i zrobiłam pyszne kanapki. Po tym jak zjedli jeszcze chwilę porozmawialiśmy we czwórkę. Jednak zaraz musieli iść. Zbyszek obiecał mi, że jeszcze się zobaczymy. Nie wiem czemu, ale ufałam jego słowom.

Po ich wyjściu poszłam się umyć. Musiałam strasznie śmierdzieć od papierosów i alkoholu. Po szybkim prysznicu położyłam się do łóżka. Zasnęłam momentalnie.

Obudziłam się koło 15.00, a konkretnie obudziła mnie zgraja, która tak waliła w drzwi, że nie dało się spać. Wstałam, ogarnęłam się szybko i otworzyłam je.

- Cześć śpiąca królewno! – krzykął Torres, aż mi w uszach zadzwoniło.

- Cześć, cześć, tylko ciszej proszę. Moje uszy nie wytrzymują. – uśmiechnęłam się do bandy. – Śniady… Ty coraz bardziej siwiejesz. Jak to możliwe? Masz jakieś 33 lata, dziadku.

- Nie nabijaj się z mych cudownych genów, dobrze? – rzucił Śniadecki.

- A z której strony one są cudowne? – powiedział Dziamas. – Baron, a Ty co taki nie w sosie?

- Co? Nie, nic. Myślałem tylko… - odpowiedział Baron.

- Co robiłeś?

I tak minęło mi popołudnie. Właściwie nie wiem, po co oni przyszli, ale było miło. Choć na chwilę oderwałam się od problemów. Wieczorem, kiedy chłopaki poszli, od razu położyłam się spać. Zasnęłam dość szybko.

Rano obudziłam się koło dziewiątej. Kiedy sprawdzałam godzinę w telefonie zauważyłam, że mam jeden SMS. Kiedy go otworzyłam okazało się, że to Zibi. Kiedy wracaliśmy z klubu, zapomniałam wziąć swoją kurtkę z samochodu. Z racji tego, że był marzec, potrzebowałam jej.  Natychmiast oddzwoniłam. Odebrała jakaś kobieta.

- Słucham.

- Dzień dobry, przepraszam, że niepokoję, ale czy mogłabym rozmawiać ze Zbyszkiem?

- A kto mówi? – zapytała kobieta

- Sarah. Znajoma Zibiego. Poznaliśmy się wczoraj.

- Już daję go. Moment. (Zbyszek, do Ciebie. Miłej pogawędki.) – nie spodobała mi się ta kobieta.

- Hej, dzwonię w sprawie kurtki. – Powiedziałam miło. – Jesteś jeszcze w Warszawie, czy wróciłeś już do domu?

- Wróciłem. Ale Michał do Warszawy będzie jechał, więc może Ci kurtkę podrzucić. Chyba, że wolisz sama przyjechać. – już sobie wyobrażałam ten jego uśmieszek, kiedy wypowiadał ostatnie słowa.

- Przyjadę. Przyda mi się odskocznia od tego wszystkiego. Wyślij mi przez SMS swój adres. Do zobaczenia jutro.

Następnego ranka wybierałam się do Jastrzębia Zdroju. Po 5 godzinach jazdy dotarłam na miejsce. Kiedy zadzwoniłam do drzwi, otworzyła mi jakaś kobieta.

- Słucham. – powiedziała oschle.

- Dzień dobry. Sarah. Rozmawiałam wczoraj z Panią. Jest Zbyszek? – starałam się być jak najbardziej miła.

- Zaraz przyjdzie.

Po dosłownie minucie pojawił się Zibi. Przedstawił mi swoją dziewczynę – Asię. Widać, że nie była zadowolona z mojego przyjazdu. Wiedziałam, że mnie nie lubi. Powiedziała do Zbyszka coś w stylu „Bawcie się dobrze. Macie dużo czasu, wrócę późnym wieczorem”. Kiedy Asia poszła do pracy, mogliśmy spokojnie pogadać i wypić kawę.

- Przepraszam. Nie wiedziałam, że między wami nie jest najlepiej.

- Mówiłem Ci wczoraj, lub przedwczoraj… W każdym razie na Twoich urodzinach.

- Pamiętam, ale nie myślałam, że mówisz serio. Byłeś trochę pijany.

- Nie na tyle, aby nie wiedzieć, co mówię. – widać, że był smutny. – A co u Ciebie?

- Kiepsko. Wczoraj byli u mnie chłopaki, więc zapomniałam na chwilę o swoich problemach. Ale jest ciężko. Kiedy tu jechałam bardzo spodobał mi się tutejszy klimat. Zero zmartwień, problemów. Nie wyobrażam sobie teraz powrotu do Warszawy. Nie oszukujmy się, nie chcę tam wracać. Za dużo wspomnień. Wrócę do pustego mieszkania i znowu będę myśleć o Tomku. Nie chcę, tego, ale to jest silniejsze ode mnie. Te trzy lata wyryły głęboki ślad w mojej pamięci.

- Nie wracaj. Zostań tu, jak ci się tak podoba.

- Tutaj? Nie ma takiej opcji. Ja mam tam wszystko i wszystkich. Nie mogę tego tak zostawić.

Rozmawialiśmy długo. Zorientowałam się, że muszę już wracać. Poprosiłam o kurtkę, po którą przyjechałam.

- To jeszcze raz dziękuję. Do zobaczenia Zibi.

- Cześć. Do miłego.

Już miałam wsiadać do samochodu, kiedy nieoczekiwanie nawet dla siebie odwróciłam się w stronę Zibiego.

- Zbyszek. – podeszłam bliżej. On zrobił to samo.

W pewnym momencie nasze twarze zbliżyły się do siebie. Poczułam jak nasze usta się stykają. To było silniejsze ode mnie. Wszystko we mnie zawirowało. Nagle się odsunęłam od niego i pobiegłam w stronę samochodu.

- Przepraszam. – rzuciłam na pożegnanie.

________________________________________________________________________

Witajce. Jak wam minął pierwszy dzień nowego tygodnia? Przyznam się, że mi strasznie.

Co sądzicie o tym rozdziale?