Rozdział 2.

Okazało się, że moi najbliżsi zrobili mi naprawdę wielką niespodziankę. Na boisku zauważyłam kilku niesamowicie umięśnionych facetów, za którymi szaleję już od dawna. Nie mogłam oderwać wzroku. Nagle poczułam dość silne szarpnięcie. Karola pociągnęła mnie za sobą w ICH stronę.

- Auć…. Oszalałaś? To boli! – krzyknęłam na Karolę. – Nie mogłaś delikatniej?

- Nie, nie mogłam delikatniej, bo stałabyś tu jak debil patrząc się na nich.

- Ale musimy tam iść? – zapytałam przerażona.

- Ty sobie kpisz chyba? To przecież Twoje marzenie. Stanąć obok nich, jak równy z równym. Nie jako kibic, ale jako znajoma.

- Równy z równym? Przecież oni po 2 metry mają. Ja w szpilkach mam ledwo metr osiemdziesiąt siedem.   : )

Gdy zaczęłyśmy zbliżać się do nich zauważyli nas. Obrócił się także Baron, który rozmawiał z jednym z nich. Czułam się trochę niezręcznie i byłam lekko skrępowana. Ale kto nie byłby skrępowany stojąc obok swych największych idoli? Po chwili stałam z nimi twarzą w twarz.

- Cz-cześć… - powiedziałam dość niepewnie.

- Chłopaki, to jest właśnie Sarah, moja kuzynka. – przedstawił mnie chłopakom Baron.

- Cześć! – powiedziało chórem siedem osób. – Po pierwsze miło nam Ciebie poznać, a po drugie i najważniejsze……. – zapadła grobowa cisza. - …… WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO!!!!!!

Stałam jak wryta. Nie mogłam się ruszyć, ani wydobyć z siebie najmniejszego dźwięku. Usłyszeć osobiście życzenia urodzinowe od swych mistrzów – bezcenne….

- Czy ja śnię? To nie może być prawdą. Stoi przede mną siedmiu zawodników Reprezentacji Polski w siatkówce!….

Zrobiło mi się trochę słabo z wrażenia. Kiedy tylko usłyszałam  jak śpiewają mi  ”Sto lat!” od razu się ożywiłam. Nie dlatego, że mi zaśpiewali, tylko dlatego jak to zrobili.. Fałsz na fałszu, ale takie ”Sto lat!” jest zawsze najpiękniejsze.

- Michał.

- Bartek.

- Krzysio.

- Zbigniew.

- Marcin.

- Michał.

- Piotrek. Reszta chłopaków nie dała rady przyjechać i baaardzo żałują, ale składają Ci także najserdeczniejsze życzenia. – przytulił mnie Piter.

- Nie dała rady przyjechać? Proszę Cię, ja nie mogę uwierzyć, że Wy tu jesteście. Gdybym wszystkich naraz zobaczyła, mogłabym dostać zawału! : )

- Byśmy Cię uratowali. – odezwał się Winiar. – W końcu dzisiejszy dzień musisz przeżyć. Są Twoje urodziny.

- Gotowa? – zapytał nagle Baron

- Na co?

- Na dalszą część niespodzianki! – usłyszałam głos Łukasza.

- Cooooo? Jeszcze jedna? Nie dość Wam? – zapytałam bardzo zaskoczona.

- Zabieramy Cię na caaały dzień. Aleks się zgodził. – zauważyłam niecny uśmieszek na twarzy Zibiego.

Nagle uniosłam się w górę i wylądowałam na plecach Ziomka.

- Ja porotestuję! Pomocy!   - Na nic zdały się moje nawoływania o pomoc, bo zarówno Karola, jak i Alek tylko się śmiali. – Dobra. Jeśli już naprawdę chcecie mnie gdzieś zabrać, to chociaż postaw mnie na ziemię.

- Nie. – oznajmił mi pewnym głosem Łukasz.  

- Jak to?

- Uciekniesz.

- Nie, nie ucieknę. Obiecuję.

Po kilku minutach moich próśb znów poczułam pod swoimi nogami grunt.

- Dziękuję.

- Tak ładnie prosiłaś, że musiałem ustąpić.

- To dokąd mnie zabieracie?

- Niespodzianka…

________________________________________________________________________

 Hej. :) Mam nadzieję, że opowiadanie choć trochę się podoba. Komentujcie pozytywnie, negatywnie, byle szczerze. Bo tylko na podstawie takich komentarzy będę mogła stwierdzić, czy pisać dalej. 

Jak minęła Wam środa? Mi dość pozytywnie. 

Pozdrawiam

no_princess