Rozdział 3.

- Siema. – Marcin odebrał telefon. – No niedługo będziemy na miejscu. Co? Jakieś 5 minut. No to na razie.

- Oni? – z ciekawości zapytał Dziku.

- No. Już czekają.

- Powie mi ktoś wreszcie o co tu chodzi? Jak nie, to na najbliższej krzyżówce wysiądę. – pogroziłam, niestety nie pomogło.

- Nie, nie powie Ci nikt co się tu dzieje, bo to niespodzianka – to po pierwsze. A po drugie nie zdążysz uciec. : )

- Dlaczego? – zapytałam z ciekawością w głosie.

- Bo… Ja Cię nie puszczę! – poczułam jak ktoś mnie złapał za brzuch. Kiedy się obróciłam zobaczyłam, szczerzącego się jak mysz do sera, Kubiaka.

- Chłopaki, nie wygłupiajcie się. Proszę...

- … - cisza.

Po 5 minutach, tak jak Marcin mówił komuś przez telefon, dojechaliśmy na miejsce. Kiedy wyszliśmy z samochodu, w którym jechałam razem z Zibim, Dzikiem i Marcinem (reszta pojechała drugim autem), zobaczyłam mój ulubiony klub. Byłam trochę zdziwiona, bo o tej porze powinien być jeszcze zamknięty.

- Dlaczego tu jesteśmy? – zapytałam.

- Odpowiedź jest w środku. – szepnął mi do ucha Ziomek, który przyjechał z pozostałymi chłopakami.

- Co? Jakim środku? Środku czego? Przecież klub jest jeszcze zamknięty, prawda? – zadałam mnóstwo pytań, na które wiedziałam, że nie dostanę jeszcze odpowiedzi.

- jesteś tego w stu procentach pewna?  

- Tak. To mój ulubiony klub i wiem, kiedy otwierają.

- No nie wiem…. – Marcin podszedł do drzwi i je lekko uchylił.

 - Co…? Jak…? Dlaczego…? – kolejna seria pytań.

- No chodź. Chyba, że tam też mam Cię zanieść? – niecny uśmiech pojawił się na twarzy Żygadły.

- Nie. Sama pójdę. Ale jeśli mnie wkręcacie, to uduszę Was wszystkich. I nie będzie mnie obchodziło, że za niedługo gracie jakiś mecz…

- … - znów ta grobowa cisza, której nienawidziłam. – HAHAHAHAHA! – wyśmiali mnie.

- Dobra, to idziemy.

Weszłam do środka, a zaraz za mną chłopaki. W środku panowała ciemność. Nigdy nie byłam tutaj przed otwarciem. Jestem ciekawa, co oni knują, przecież jest prawie dwunasta w południe. Co. O tej porze chcą imprezę urządzać? Pogięło ich chyba. Przechodziliśmy teraz korytarzem do głównej Sali według wskazówek Marcina. Cały czas panowała okropna ciemność, której tak się bałam. Tak, mimo, że mam 19, a właściwie już 20 lat, to nadal boję się ciemności. Nigdzie nie było też nic słychać , co jeszcze bardziej mnie przerażało.

- Aaaaaaaa!!!!!! – nagle krzyknęłam.

- Co się dzieje? – usłyszałam głos Krzyśka.

- Sorry, wibracja w telefonie. – uspokoiłam chłopaków.

- STAĆ!

- Marcin, nie musisz krzyczeć. Wystarczy powiedzieć. I dlaczego mamy stać? – zapytałam.

- Dlatego, że musisz otworzyć te drzwi.

Poczułam nagle, jak ktoś wędruje ręką po moich plecach. Chyba po to, by znaleźć moją rękę i pomóc mi w znalezieniu klamki. Otworzyłam drzwi.

- Ale mnie zaskoczyliście. Nie spodziewałam się tego. Naprawdę dziękuję.

- Ty nie żartuj, że coś tu widzisz!

- Ty chyba sobie kpisz. Tu jest ciemno jak w dupie u murzyna. Co ja mam zobaczyć? Własnej ręki nie widzę głupku. : )

- NIESPODZIANKA! Sto lat, sto lat! Niech żyje, żyje nam. Niech żyyyyyyje nam!

Rozpłakałam się.

- Dziękuję!

Nie mogłam uwierzyć, moim oczom ukazała się pozostała część reprezentacji!

- Reszta nie dała rady przyjechać? – zaśmiałam się przez łzy do Piotrka.

- A jednak im się udało. Taki pech…. – zażartował Winiar.

W tym momencie na salę wjechał ogromny tort.

- Ten tort waży chyba ze dwie tony! – byłam naprawdę zaskoczona. Podeszłam do Barona i Karoliny, którzy stali z boku.

- Jak Wy to zrobiliście? Przecież zachowywaliście się tak normalnie…

- To nie my. – oznajmiła Karola. – My tylko zorganizowaliśmy siatkarzy.

- Karola! Miałaś być cicho!  - szturchnął ją Baron.

- Dobra idę, bo zaraz zacznie się przytulanie. : ) 

________________________________________________________________________

 Witam. Trzeci rozdział, a nie wiadomo jeszcze kto z kim... Jeszcze będzie trzeba trochę poczekać. Mam nadzieję, że ten rozdział również będzie się podobał. Miłego czytania. :D

Zbliża się weekend. Jakieś plany? :)

Pozdrawiam

no_princess