Rozdział 9.

Przebudziłam się koło 9.00. Postanowiłam, że zadzwonię do Zbyszka. Nie mogłam go dłużej unikać. Wypiłam kawę, wzięłam prysznic i wybrałam jego numer.

- Tak, słucham. – usłyszałam jego głos.

- Hej, to ja. Sarah.

- Cześć. Długo się nie odzywałaś.

- Przepraszam, możemy się spotkać?

- Jesteś w Jastrzębiu? – zapytał zdziwiony.

- Tak. Wytłumaczę Ci wszystko jak się spotkamy. OK.?

- Dobrze, a gdzie?

- Może w galerii? Jest tam przytulna kawiarnia.

- OK.? Kiedy i o której?

- Masz czas za dwie godzinki?

- Będę. Spotkamy się na miejscu. Do zobaczenia.

- Pa.

Prawdę mówiąc nie miałam ochoty na to spotkanie. Może inaczej. Bałam się tego spotkania, rozmowy o tym, co zaszło między nami kilka dni temu. Ale wiedziałam, że ta rozmowa jest nieunikniona.

Była 11.00, więc zaczęłam się szykować na spotkanie. Ubrałam beżowe rurki i niebieską bluzkę. Wzięłam dokumenty, portfel, klucze do mieszkania i wyszłam. Do galerii miałam daleko, ale nie chciałam jechać samochodem. Był zbyt ładny dzień.

Kiedy weszłam do kawiarni, w której się umówiłam z Zibim, on już czekał. Przywitałam się, usiadłam i zamówiłam kawę.

- Co u Ciebie? – zapytałam.

- Jakoś. – odpowiedział. W jego głosie słyszałam smutek. – Co robisz w Jastrzębiu?

- Mieszkam. Postanowiłam, że tak będzie lepiej. Mieliście obaj rację.

- …? – popatrzył na mnie pytająco.

- Tak. Ty i Michał.

- Widziałaś się z nim też? Kiedy?

- … Po tym, jak Cię pocałowałam. – wiedziałam, że tego nie ominę.

- Pojechałaś do niego?

- Spotkaliśmy się w sklepie…

- … - nie odezwał się. Nie lubiłam takiej ciszy.

-  Zbyszek…

- Tak?

- Musimy porozmawiać.

- Przecież rozmawiamy.

- Przepraszam za tamten pocałunek. Nie wiem, co sobie myślałam. To był impuls. To dlatego nie dzwoniłam do Ciebie. Przepraszam.

- Nie masz za co przepraszać. Gdybym wtedy miał coś przeciwko, nie odwzajemniłbym pocałunku.

- Ale gdybym się nie odwróciła, gdybym Cię nie zawołała, to do tego by nie doszło.

- Gdybyś się nie odwróciła, to ja bym Cię zatrzymał. Chciałem tego pocałunku. To była najmilsza rzecz, jaka mnie wtedy spotkała.

- A co z Asią? Jak wam się układa? – nie chciałam dłużej drążyć tamtego tematu.

- Wydaje mi się, że to koniec. Nie możemy się ostatnio zgrać. Ona ma ciągle o coś do mnie pretensje, nie mamy dla siebie czasu.

- To przeze mnie? Wtedy jak przyjechałam po kurtkę powiedziała, że mamy dużo czasu, wróci późno, mamy się bawić dobrze.

- To nie przez Ciebie. Ona już taka jest od jakiegoś miesiąca. Nie pasuje jej to, że mnie ciągle nie ma. Powinna to zrozumieć. Też jest sportowcem.

- Przykro mi. – powiedziałam.

- Niepotrzebnie.

Znów zapadła cisza.

- Zapomnijmy o tym. OK.? – zaproponowałam

- O czym?

- O tym pocałunku. Zachowujmy się tak, jakby nic się nie stało OK.?

- Ale ja nie chcę. 

Nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Zatkało mnie trochę. Usłyszałam dźwięk mojego telefonu. Przeprosiłam Zbyszka i poszłam odebrać.

- Cześć Michał.

- No hej, co masz taki głos dziwny?

- Co? Nie, wydaje Ci się.

- Mniejsza o to. Co robisz dziś wieczorem?

- Nic. – cieszyłam się, że się znowu spotkam z Kubiakiem. Przy nim nie musiałam się martwić.

- To zapraszam Cię do mnie. Mam naprawdę świetne wino.

- Mmm.. Przekonałeś mnie. – zaśmiałam się do słuchawki. – Przepraszam Cię, ale muszę kończyć, bo jestem na spotkaniu. Oddzwonię później. Pa. – rozłączyłam się.

- Przepraszam, już jestem. – wróciłam do stolika.

- Nie szkodzi. 

- A jak w ogóle zareagowali Twoi znajomi na wiadomość o przeprowadzce? – Zbyszek zmienił temat. Chyba zrozumiał, że nie chciałam dłużej rozmawiać o tamtej sytuacji.

- Hm. Karola się poryczała, bo uznała, że to przez nią i naszą ostatnią rozmowę. Uspokoiła się jak powiedziałam jej, że od dawna już planowałam to zrobić. Baron wkurzył się, bo jemu przeszkadza odległość. Wiem, że się o mnie martwi, ale wytłumaczyłam mu, że jestem dorosła, a poza tym powiedziałam, że w moim życiu wydarzyło się ostatnio zbyt wiele, a mieszkanie w miejscu, które mi o tym wszystkim przypomina jest okropne. Reszta chłopaków, co było dla mnie zaskoczeniem, przyjęła tę wiadomość ze spokojem i uszanowała ją.

- Widać, że pobyt tutaj dobrze na Ciebie wpływa. Promieniejesz.

- Dziękuję. – uśmiechnęłam się nieśmiało. – Przepraszam, ale będę się zbierać. Umówiłam się na wieczór, i muszę się trochę ogarnąć. Miło było Cię znowu spotkać. Do zobaczenia Zbyszek.

- Do zobaczenia. – uśmiechnął się, ale w jego głosie nie słyszałam radości.

Wracałam spacerkiem. W mieszkaniu pojawiłam się koło 15.00. Wzięłam prysznic, zrobiłam sobie na obiad spaghetti, i włączyłam telewizor. Z Miśkiem umówiłam się na 19.00, więc miałam trochę czasu. Położyłam się w łóżku i zaczęłam czytać książkę. Kiedyś nie miałam na to tyle czasu ile teraz. Chociaż teraz jak mieszkam w Jastrzębiu i nie znam prawie nikogo (z wyjątkiem dwóch całkiem przystojnych siatkarzy) to i tak nie mam za bardzo dużo czasu. Michał ciągle gdzieś mnie wyciąga na miasto. Lubiłam to. Lubiłam Go…

______________________________________________________________________

Witam. Dzisiaj rozdział trochę krótszy, ale mam nadzieję, że mimo to jest fajny. 

Jak wam minął dzisiejszy dzień? U mnie całkiem spoko. :)

Pozdrawiam

no_princess