Rozdział 11.

Kiedy udało mi się wygramolić z łóżka umyłam się, zjadłam kanapki, które mi zrobił i zadzwoniłam do niego.

- Dzień dobry, królewno.

- Cześć. Dziękuję za śniadanie. Było pyszne. O której będziesz?

- Za dwie godzinki kończę trening. Będziesz u mnie, czy u siebie? Bo nie wiem, gdzie mam jechać najpierw.

- Będę u siebie. Bo nie mam u Ciebie żadnych ubrań na zmianę, ani kosmetyków.

- OK. To przyjadę. Czekaj na mnie i nigdzie nie uciekaj.

- Dobrze. Kocham Cię. Pa.

- Ja Ciebie tez kocham. Do zobaczenia.

Następnie zadzwoniłam do Karoliny.

- Cześć! – zawołałam radośnie przez telefon.

- No hej. A Ty co taka wesoła? – zapytała Karola.

- Mam dobry dzień. Co u Ciebie?

- Wszystko w porządku. Właśnie wracam z uczelni.

- Tak wcześnie?

- Tak. Nie miałam kilku zajęć. Może inaczej. Nie chciało mi się iść na kilka zajęć. – zachichotała.

- Tak myślałam.

- A co u Ciebie? Jak Ci się mieszka w Jastrzębiu? Poznałaś kogoś? Wiesz co mam na myśli… - usłyszałam to zaciekawienie w jej głosie.

- W pewnym sensie tak.

- W pewnym sensie? Fajny? Kiedy go poznam?

- Spokojnie. Właściwie, to cały czas ze sobą przebywaliśmy, ale dopiero wczoraj powiedział mi, że mnie kocha. Jest miły, troskliwy, przystojny. Jednym słowem ideał.

- No ok. Ale kiedy go poznam?

- Właściwie to go znasz.

- Zbyszek? Tak myślałam. Podejrzewałam coś, kiedy rozmawialiście na Twoich urodzinach.

- Zbyszek ma dziewczynę. Spotyka się z Asią. Pamiętasz? Nie sądzę, by potrwało to jeszcze długo, ale są razem i nie chcę im przeszkadzać. Jestem z Michałem.

- DZIKU?! Naprawdę? Jezuuuu.. Jak fajnie! – wiedziałam, że się szczerze cieszyła. Słyszałam to w jej głosie. – To kiedy przyjeżdżacie, żeby to wszystkim powiedzieć?

- Karola! My dopiero zaczęliśmy się spotykać. Daj nam czasu trochę. Lepiej powiedz, kiedy Ty mnie odwiedzisz. Obiecałaś.

- Może w ten weekend? Co Ty na to?

- To jesteśmy umówione. Tylko prośba. Nie mów nikomu ok.?

- Oczywiście. Dziób na kłódkę, a klucz do kibla.

- Super. Dzięki – zaśmiałam się. – Dobra. Kończę, bo muszę jechać do siebie się ogarnąć.

- Zostałaś u niego na noc!? – krzyknęła Karolina.

- Tak, ale tylko dlatego, że za dużo wypiłam i nie byłam w stanie iść. Spokojnie, Michał był bardziej trzeźwy niż ja, więc do niczego nie doszło.

- Mam nadzieję. Michał jest fajny, ale na dzieci, to Ty za młoda jeszcze jesteś. – zaśmiała się.

- Paaaa….. – rozłączyłam się.

Zabrałam swoje rzeczy, zamknęłam mieszkanie i pojechałam do siebie. Przebrałam się, sprzątnęłam trochę w mieszkaniu i zrobiłam obiad. Za chwilę usłyszałam pukanie do drzwi. Otworzyłam, a ku moim oczom ukazał się ogromny bukiet czerwonych róż. Trzymał je nie kto inny jak Michał. Zaprosiłam go do środka.

- Witaj. –pocałował mnie delikatnie na powitanie.

- Hej. Jesteś głodny? Zrobiłam obiad.

- Z miłą chęcią się posilę.

- To w takim razie siadaj.

Poszłam do kuchni nałożyć Ratatouille na talerze. Nagle poczułam jego dłonie na moich biodrach.

- Pomóc Ci? – zapytał.

- Nie, nie trzeba. Poradziłam sobie. – pokazałam talerze, na których był nałożone już danie.

Wzięliśmy je i poszliśmy do jadalni.

- Opowiadaj jak trening.

- OK. Dzielnie walczyłem o każdą piłkę. Nawet wygraliśmy. – uśmiechnął się. – A Ty co robiłaś dzisiaj?

- Po rozmowie z Tobą, zadzwoniłam do Karoliny. Tak dawno nie gadałyśmy. Właściwie odkąd mieszkam w Jastrzębiu rozmawiałam z nią tylko raz. Powiedziałam jej, że się spotykamy, ale obiecała, że nikomu nic nie powie.

- To fajnie. Nie chcę na razie tego rozgłaszać.

Po obiedzie zabrałam piżamę, ciuchy na zmianę, kosmetyki, komputer i pojechaliśmy do Michała. Kiedy podjeżdżaliśmy pod jego mieszkanie zauważyłam samochód Zbyszka. Popatrzyłam na Michała pytająco. On też nie wiedział, co jest grane. Wysiedliśmy z auta. Wchodząc do budynku natknęliśmy się na wychodzącego Zibiego. Wyglądał jakoś wesoło.

- Hej. – rzucił na powitanie.

- Hej. – odpowiedzieliśmy mu niemal równocześnie.

- Chciałem Ci tylko podrzucić telefon. Zostawiłeś w szatni. Sądzę, że jest Ci potrzebny. – zwrócił się do Miśka.

- Dzięki. Właśnie zastanawiałem się, gdzie go posiałem. A Ty co taki radosny? Pogodziliście się z Asią? – zapytał Kubiak.

- Co? Nie. Rozstaliśmy. Cieszę się, że mam już to za sobą. Dopiero rano sobie uświadomiłem, że to jest bez sensu. Ciągle się kłócimy, ona ma pretensje, że wyjeżdżam na mecze i nie mam dla niej czasu. A jeszcze nie tak dawno to jej ciągle nie było. Ale teraz mam tu już za sobą i zaczynam nowy rozdział pod tytułem „Tylko i wyłącznie siatkówka”. – zaśmiał się.

- To dobrze, że coś z tym zrobiłeś. Ale powiem Ci, że myślałem, że między wami się ułoży w końcu.

- No widzisz.. Jednak nie. Dobra. Ja się zbieram, bo chcę zabrać resztę swoich rzeczy, zanim wróci Aśka. Nie chcę konfrontacji.. Cześć!

- No, trzymaj się i jeszcze raz dzięki za telefon. Do jutra.

- Chodź. – pociągnął nie w swoją stronę.

- Jak myślisz. Domyśla się?

- Nie wiem. Jest mi to obojętne. – powiedział, po czym dał mi buziaka w policzek.

Po 5 minutach byliśmy już na górze. Uznaliśmy oboje, że nie będziemy się kisić w domu i wyjdziemy na spacer. Michał chciał skorzystać z tego, że wiosna zaszczyca nas taką piękną pogodą. W końcu nie wiadomo kiedy może ona się zepsuć.

- To co robimy?

- Sam zdecyduj.

- Jesteś pewna?

- W zupełności.

Po 20 minutach wyszliśmy. W kinie wyświetlali właśnie „Kupiliśmy zoo”. Ucieszyłam się, bo czytałam książkę o tym samym tytule i bardzo mi się spodobała. Po filmie Michał zabrał mnie na spacer. Chodziliśmy długo po mieście. Pokazał mi miejsca, gdzie lubi chodzić najbardziej oraz takie, które lepiej żebym omijała.

- Opowiedz mi coś o sobie? - nagle zapytał.

_____________________________________________________________________

Witam. Dzisiaj trochę później. Ktoś oglądał mecz dziś Resovii i ZAKSY? Jakie wrażenia? Przygotowani na jutrzejsze spotkanie? 

Pozdrawiam, no_princess