Rozdział 31.

Kiedy wychodziłam z firmy była 15.00. Postanowiłam wrócić do domu. Do meczu jest jeszcze trochę czasu, więc postanowiłam się położyć. Tą całą wizytą w firmie byłam zmęczona. Wstałam koło 18.00. Wzięłam prysznic, ubrałam się na biało-czerwono. W końcu dziś kibicuję oby drużynom. Zjadłam jakąś zapiekankę i wyszłam z domu. Na hali byłam wcześnie. Chciałam jeszcze przed meczem spotkać się z chłopakami. Michał wyraźnie mnie unikał. Nie dziwiłam mu się. Zraniłam go, a teraz zachowuję się trochę tak, jak gdyby nic się nie stało. Po przywitaniu się z chłopakami poszłam na trybuny.

Mecz zaczął się niekorzystnie dla nas. Podczas przerwy między setami widziałam, jak Winiar rozmawiał o czymś w Kubiakiem. Nie wiedziałam o co chodzi, ale chyba ktoś przemówił w końcu do Dzika. Potem było tylko lepiej. Mecz wygrała Reprezentacja Polski, lecz najpierw podeszłam do drużyny kanadyjskiej. Pogratulowałam im dobrego meczu, chwilę pogadałam i poszłam do Naszych. Tak. Czułam się Polką mimo, że nią nie jestem. Nadal obywatelstwo mam kanadyjskie. Ale nie ważne. Wyściskałam każdego z siatkarzy. Prawie każdego… Uzgodniliśmy, że po meczu jedziemy do hotelu opijać zwycięstwo. Kiedy wyszłam przed halę ludzie na mnie dziwnie patrzyli. No tak. Miałam koszulkę z flagą Kanady, a szalik z napisem „POLSKA”. Uśmiechnęłam się do nich i poszłam dalej. Czekałam na chłopaków już piętnaście minut. W końcu się zjawili. Poszliśmy do pokoju Igły i Ziomka, jak to mieliśmy w zwyczaju.

- To co robimy? – pytali wszyscy.

- Jak to co? Najpierw trzeba butelkę opróżnić, żeby było czym grać. A potem to już wiecie… - wyszczerzył się Bartman.

Wszyscy zgodnie przytaknęli. Po dwóch godzinach nikt nie był już trzeźwy. Graliśmy zawzięcie. Każdy wymyślał co raz to głupsze wyzwania, lub pytania.

- Kiedy się odczepisz od Michała? – zapytał Bartman, kiedy wybór butelki padł na mnie.

- Nie rozumiem pytania. – odpowiedziałam trochę rozbawiona i przypita.

- No kiedy dasz mu spokój. Nie widzisz, że on Cię już nie chce? Naprawdę ciężko to zauważyć, że przeszkadzasz mu tylko?

- Odwal się Bartman. To, co się dzieje między mną a Kubiakiem to jest tylko i wyłącznie nasza sprawa. Nic Ci do tego.

- A może jednak. Chciałbym przypomnieć, że jest moim przyjacielem.

- Ale to, że się przyjaźnicie nie powinno mieć znaczenia. I wiesz, co Ci jeszcze powiem?

- Słucham. – Zbyszek w ogóle nie wydawał się być pijany.

- Będę o niego walczyć, czy Ci się to podoba, czy nie.

- A po co? Przecież on już chyba wyraził swoje zdanie na ten temat. Myślisz, że nie słyszałem waszej rozmowy podczas meczu z Finami?

- Po co? Bo go kocham. – wszystkie oczy zwróciły się na mnie. – Co się tak patrzycie! Kocham Michała. Nigdy nie przestałam, ale dopiero wczoraj uświadomiłam sobie, że popełniłam błąd odchodząc od niego. To nie była jego wina, że się we mnie zakochałeś Zibi. To była tylko i wyłącznie Twoja wina. Żałuję tego, co się stało wtedy w Jastrzębiu i wiem, że Michał też cierpi. On cały czas pamięta. Ja to wiem. Nie chcę, żeby rezygnował z marzeń, ale chcę, żeby mi wybaczył. Po prostu nie wyobrażam sobie, bym mogła żyć bez niego. Jest dla mnie wszystkim. – byłam zaskoczona, że pod wpływem takiej ilości alkoholu wiedziałam, co mówię.

Nagle się zorientowałam, że chłopaki patrzą na drzwi do pokoju. Obróciłam się. Stał tam Michał. Odwróciłam wzrok i schowałam twarz dłonie. Nie chciałam kolejnej kłótni. Ale wiedziałam, że i tak do niej dojdzie.

- To my Was zostawimy, bo chyba pogadać musicie. – rzekł Libero, po czym wszyscy oprócz mnie i Miśka wyszli. Widziałam, że Bartman nie był zadowolony z tej sytuacji.

***

- Michał… Ja, przepraszam. Wiem, że nie wybaczysz mi tak szybko. Jeśli w ogóle wybaczysz. Ale chcę, żebyś wiedział, że to co przed chwilą mówiłam, to prawda. – patrzyła na niego, a on podchodził coraz bliżej niej. – Wiedz, że podjęłam tamtą decyzję, bo czułam się przeszkodą między Tobą a Bartmanem. Nie chciałam Cię zranić.

- Sarah… - Stał kilka centymetrów od niej. – Proszę… Zamknij się.

Wpił się w jej usta. Najpierw delikatnie, jednak ona szybko odwzajemniła pocałunek. Objął ją w pasie, żeby mu nie uciekła. Po chwili oderwali się od siebie. Popatrzyła mu w oczy, w których napływały jej łzy. Nie łzy smutku. One już dawno nie płyną. Były to łzy radości. Była szczęśliwa, że znów ma Go przy sobie. Nie potrzeba było jej nic więcej.

- Przepraszam. – powiedziała do niego prawie niesłyszalnie.

- Nie musisz. Kocham Cię. – znów ją pocałował.

Siedzieli wtuleni w siebie. Nic nie mówili. Nie musieli. Rozumieli się doskonale.

- Idziemy? – zapytał, przerywając ciszę.

- Dokąd?

- Do mnie. Przecież nie będziemy przeszkadzać Ziomkowi i Igle. – uśmiechnął się i kolejny raz obdarzył pocałunkiem.

- Mhm. Ale nie mówmy jeszcze chłopakom. Jutro im powiemy. W samolocie. – przytaknął na jej słowa.

Najpierw z pokoju wyszedł Kubiak. Chłopaki siedzieli na korytarzu. Czekali na to, co się stanie. Widząc Michała wiedzieli, że to koniec. Wrócili do pokoju. Sara jeszcze tam siedziała. Miała łzy w oczach. Nie wiedzieli, że są to łzy szczęścia. Przeprosiła chłopaków i wyszła. Skierowała się od razu do pokoju 203. Do Jego pokoju. Czekał na nią. Kiedy tylko zamknęła za sobą drzwi rzuciła mu się w ramiona.

***

Nie mogłam w to uwierzyć. Wybaczył mi. Znów jesteśmy razem.

- Sarah, mam prośbę. – zaczął bardzo poważnie.

- Wszystko.

- Wróć ze mną do Polski. Na stałe.

- Jeśli tego chcesz, to się zgadzam. Wiesz? Ja też mam prośbę.

- Tak?

- Obiecaj mi, że kiedy się obudzę, Ty będziesz przy mnie.

- Obiecuję.  

 _____________________________________________________________________

Dziś trochę krótko. Mam nadzieję, że spełniłam Wasze oczekiwania. Jestem dumna z tego rozdziału. 

Pozdrawiam, no_princess