Rozdział 33.

- Michał, chyba powinniśmy wstać. – odparłam wstając z łóżka.

- A po co? I tak mamy dzisiaj wolne, żadnych treningów. Ewentualnie potem na śniadanie zejdziemy.

- Na ŚNIADANIE? Chyba obiad.

- No, obiad. Nieważne. – uśmiechnął się, po czym obdarował mnie delikatnym pocałunkiem.

- Dobra. To ja idę się umyć i ubrać, a Ty czekaj tu na mnie.

- Tak jest!

Po pół godzinie była już gotowa.

- Kochanie. Z racji tego, że czerwiec pieści nas piękną pogodą, to musisz gdzieś ze mną pojechać.

- Po co?

- No bo jesteś moją dziewczyną, a ja musze Cię rozpieszczać.

- Ty wariacie. No dobra. Kiedy?

- Hmmm… Teraz. Tylko musimy jechać Twoim samochodem. Ja prowadzę.

- To masz tu dokumenty, a ja wezmę jakiś sweterek, bo nie wiadomo, gdzie Ty chcesz mnie wywieźć.

Wychodząc z pokoju natknęliśmy się na Zibiego i Kurka. Miałam wrażenie jakby ten pierwszy nie czuł do mnie już żadnej urazy. Chyba, że były to pozory.

- Cześć ranne ptaszki. Co tak wcześnie wstaliście? – zapytał Bartek.

- Kanadyjska strefa czasowa. – odparłam.

- A. To dlatego tak się darłaś rano na chłopaków. – zaśmiał się Zibi. Może faktycznie już mu przeszło.

- Ja się na nich nie darłam, tylko grzecznie prosiłam.

- Dobra. Koniec tych pogaduszek. Chłopaki, jak nie wrócimy na kolację, to się mnie martwcie o nas. Jedziemy na spacer.

- Spacer samochodem… - rozmarzył się Kuraś. – To jest moje marzenie.

- Spadaj głupku. – szturchnęłam go łokciem. – Pa.

- No cześć.

Pięć minut później siedzieliśmy w samochodzie. Michał odpalił silnik w wyjechaliśmy spod hotelu.

- Michał, czy Ty wieziesz mnie tam, gdzie myślę, że mnie wieziesz? – zapytałam w pewnym momencie.

- Prawdopodobnie. Ale nie jestem pewien. Nie posiadłem jeszcze zdolności paranormalnych. A czemu myślisz, że wiesz, dokąd jedziemy?

- Poznaję tą drogę.

- Tak. Jedziemy nad jezioro. – uśmiechnął się uroczo.

Kiedy dojechaliśmy na miejsce wyjęłam z samochodu koc. Położyliśmy go na trawie, po czym usiedliśmy na nim.

- Michał, spójrz na tamtych ludzi. – wskazałam starszą parę siedzącą jakieś 30 metrów od nas.

- Myślisz, że my też tacy będziemy? – zapytał.

- Prawie… - powiedziałam zamyślona.

- Czemu prawie?

- No bo Ty będziesz i tak dużo wyższy. – uśmiechnęłam się i dałam mu buziaka.

Nagle coś zaszeleściło za nami. Obróciłam się, lecz nic nie zobaczyłam.

- Spokojnie. To tylko wiatr. Albo wiewiórka. – zaśmiał się i przytulił mnie mocniej.

- Taaa.. Jasne. A potem rzuci się na mnie jakiś przebrzydły wilk i mnie pożre. Tak jak ten z Czerwonego Kapturka. – powiedziałam oburzona.

- Oj tam, oj tam. Bajki kłamią.

Ujął moją twarz w swe ogromne dłonie i zaczął mnie całować. Poddałam mu się. Nie przeszkadzało mi, że na plaży są jeszcze inni ludzie. To była najpiękniejsza chwila w moim życiu od jakiegoś miesiąca. Nie chciałam, by się skończyła.

***

Rozmowa szeptem

- Aua.. Nosz kurwa uważaj..

- Też kobieta, tylko inaczej zarabia. Zamknij się lepiej, bo nas usłyszą. Lepiej rób te zdjęcia.

- No przecież kurwa robię.

***

- Michał… Słyszałeś? – oderwałam się od niego.

- No.. I chyba nawet się domyślam kto to był. Poczekaj.

Wstał i udał się w kierunku krzaków rosnących za nami.

- Nie no.. Chłopaki. – zaczął się śmiać.

- Co się stało? Kto tam jest Michał?

- Chodź tu, to zobaczysz. – nie mógł opanować śniechu.

- IGŁA?! WINIAR!? Co wy tu robicie? Życia nie macie?

- My nie, dlatego chcemy uwiecznić Wasze. Ale popatrz jak ładnie wyszliście. – podał mi do ręki swoją lustrzankę.

- Faktycznie…  - byłam pod wrażeniem tych zdjęć. Pokazałam je też Miśkowi.

- No. Ładne. Ale i tak macie przej… Przerąbane. Nie będę przeklinał przy kobiecie przecież. A teraz wracać do siebie. Policzymy się później… - odeszliśmy od naszych fotografów. – Aha. I jeszcze jedno. Konfiskuję Twoją lustrzankę do wieczora. – wziął od Igły aparat.

- Użytek tylko z niej dobry zróbcie. Będziecie mieli o czym opowiadać potem swoim dzieciom i wnukom.

- Taaa.. – rzucił Kubiak na odchodne.

- To co? Robimy zdjęcia, czy wracamy do tego, na czym skończyliśmy? – zapytał mnie, kiedy wróciliśmy na nasz kocyk.

- To drugie mi się bardziej podoba. – uśmiechnęłam się i zaczęłam go całować.

Do hotelu wróciliśmy koło 21.00. Od razu przybiegł do nas Krzysiu.

- I jak? – czekał niecierpliwie na odpowiedź.

- Co jak? Przecież my tylko na plaży siedzieliśmy…

- No ja widziałem, jak siedzieliście. Z resztą Winiarski też.

- A weź idź sobie debilu. – trzasnął mu z plaskacza w czoło. – Lustrzankę Ci jutro oddam. Zdjęcia trzeba zgrać na komputer.

- Spoko. Idziecie do nas na butelkę?

- Idziemy? – Michał zwrócił się do mnie.

- A co nam szkodzi? Idziemy.

- To za 10 minut u mnie. – pożegnał się z nami Krzysiek

Weszliśmy do mojego pokoju. Przebrałam się w dres i mieliśmy wychodzić. Niestety nie udało nam się to gdyż Michał wolał mnie całować.

- Misiek. Możemy dzisiaj spać razem, ale teraz chodź. Potem będą gadać, że my jacyś niewyżyci. – oznajmiła, kiedy się od siebie oderwaliśmy.

- No dobrze. – powiedział z miną zawiedzionego dziecka.