Rozdział 48.

Na plaży siedzieliśmy do 19.00. Zagraliśmy jeszcze jeden mecz. Graliśmy w takich samych składach i tym razem moja drużyna wygrała. Nie obyło się bez wyzwisk, żartów. Przecież z nimi inaczej się nie da. Do hotelu dotarliśmy przed 20.00. Weszliśmy na stołówkę, mając nadzieję na kolację. Trafiliśmy idealnie. Oczywiście kolacja nie byłaby kolacją, gdyby Igła z Winiarem się nie wygłupiali. Do tej zabawy dołączył jeszcze Kuba, a potem, to już wszyscy się bawiliśmy. Zastanawiacie się co takiego robiliśmy? Zrobiliśmy konkurs, kto najszybciej zje daną potrawę ot co.

- Winiar, nie oszukuj! – wrzasnął Bartek.

Wszyscy w tym momencie spojrzeli w stronę przyjmującego, na co ten zrobił wielkie, przestraszone oczy. Takiego widoku nie zapomnę. Zaczęłam się śmiać, a zaraz za mną wszyscy siatkarze. W tym momencie do stołówki wszedł Andrea.

- Moi drodzy. Jako, że od jutra zaczynamy normalne treningi, to chciałbym was o czymś poinformować. Mianowicie o 6.00 lekki rozruch, czyli bieganie, potem o 8.00 dwie godzinki na siłowni, a następnie przechodzimy na halę treningową i tam ćwiczymy zagrywkę, atak, przyjęcie i oczywiście rozegranie. Także radzę wam dzisiaj nie imprezować. Życzę miłego wieczoru.

- Dziękujemy, wzajemnie. – odpowiedzieliśmy chórem.

- No świetnie. Przecież na nie wstanę o 6.00. – rzekł zrezygnowany Bartman.

- Zbysiu, nie chcę Cię martwić, ale będziesz musiał wstać wcześniej. Bo o 6.00, to my już biegać będziemy. – odpowiedziałam mu.

- Ty nie musisz, więc się nie wymądrzaj.

- Ale i tak będę z wami biegać. Przecież nie zostanę w hotelu wiedząc, że ten typ tu jest.

- Chociaż tyle. Przynajmniej będziesz wiedziała, co czujemy wstając tak wcześnie.

- Och, Zbysiu. Jakbyś nie zauważył, ja nie mam z tym problemu.. Przypomnieć Ci dzisiejszy poranek?

Miałam wrażenie, że on chce się zacząć kłócić. Starałam się być jednak miła, gdyż wiedziałam, że nasza kłótnia odbije się także na Miśku.

- Przestaniecie? – Michał zainterweniował.

- Jego o to zapytaj. Nie mam zamiaru się kłócić, więc się zmywam. Do zobaczenia w pokoju. – dałam Miśkowi buziaka w policzek.

- Idę z Tobą. Chyba wcześniej się położę.

Chwilę później szliśmy już korytarzem.

- Michał, przepraszam. Ja nie chcę się z nim kłócić.

- Wiem o tym. Wiem też jaki jest Zibi. Lepiej po prostu z nim nie zaczynać. Jego łatwo doprowadzić do wściekłości. Przejdzie mu.

- Tylko ciekawe kiedy… 

Dalej szliśmy już w milczeniu. Kiedy byliśmy już w pokoju Michał poszedł do łazienki pod prysznic, a ja w tym czasie włączyłam komputer. Kiedy włączyłam Facebooka ujrzałam kilka nowych wiadomości i powiadomień. Odpisałam na maile, sprawdziłam jeszcze Twittera, pocztę, kilka portali plotkarskich, co miałam zawsze w zwyczaju, i wyłączyłam laptopa. W tym samym momencie z łazienki wyszedł Michał.

- Dobra, teraz ja idę się umyć. Jakbym nie wychodziła z łazienki dość długo nie przejmuj się. Mam zamiar wziąć baaardzo długą kąpiel. Jestem dzisiejszym dniem wykończona.

- Czyli dobrze, że pierwszy wziąłem prysznic. – uśmiechnął się. – Do jutra zdążysz?

Nie odpowiedziałam, tylko rzuciłam się na niego z poduszką i zaczęłam go nią okładać. Niestety on okazał się silniejszy, co spowodowało, że leżał na mnie i się całowaliśmy.

- Dobra kotuś. Dość tego dobrego. Idę się kąpać.  – powiedziałam, kiedy się od siebie oderwaliśmy.

- Ejj. W takim momencie?

- „Nie płacz, kiedy odjadę…” zanuciłam mu.

- Pospiesz się tylko. Bo ja sam długo nie wytrzymam.

- No zobaczę, co da się zrobić.

I zniknęłam za drzwiami łazienki…

***

Zbyszek właśnie wrócił do pokoju. Michał sprawdzał coś na komputerze, ale jak tylko jego przyjaciel się pojawił przerwał.

- Co to miało być? – Kubiak zapytał z powagą.

- O co Ci chodzi Misiek?

- O Waszą kłótnię dzisiaj na stołówce. Myślałem, że już jest wszystko ok.

- Bo jest. Po prostu mam gorszy dzień. Tyle.

- Tak nagle? Zrobiłeś się jakiś dziwny, kiedy wróciliśmy do hotelu. Wcześniej jakoś było normalnie.

- Kurwa, czy nie mogę mieć gorszych chwil?

- Możesz, tylko dlaczego wyżywasz się na Sarah? Nie widzisz, jak jej zależy na odbudowaniu relacji z Tobą?

- Wiem, widzę. Daj mi po prostu dzisiaj spokój.

Zbyszek wyszedł. Był wściekły. Albo bardziej zmartwiony i wściekły. Wyszedł przed hotel i usiadł na ławce i zaczął rozmyślać…

***

Wyszłam z łazienki w samym ręczniku. Głupia ja zapomniałam wziąć ze sobą piżamy. Ujrzałam zmartwionego Miśka. Siedział na łóżku i wpatrywał się w okno.

- Michał, co się stało? Dalej przejmujesz się moją prawie kłótnią ze Zbyszkiem?

- Nie… tym razem przejmuję się Zbyszkiem. Coś jest nie tak. Tylko jego duma nie pozwala mu powiedzieć co.

- Może coś się stało… Widziałam jak rozmawiał z kimś przez telefon, jak wracaliśmy do hotelu.

- Może to ma jakiś związek. Nie wiem… Martwię się o niego.

- Ja też. – popatrzył na mnie. – No co? Michał, ja wiem, ze to może się wydać dziwne, po tym co zaszło między mną a Zibim, ale lubię go. Chciałabym, żeby był moim przyjacielem. Z resztą on też tego chce.

- Skąd wiesz?

- Jak zameldowaliśmy się w hotelu poprosiłam go o rozmowę. Powiedział mi wszystko. Że to, ze się we mnie zakochał przeszło mu. Że zrozumiał, że… -zawachałam się na moment - Michał. On dalej kocha Aśkę…

________________________________________________________________________

Witam! Dziś udało mi się zdążyć. Chyba trochę za krótki ten rozdział, ale przepraszam. Moja wena mnie chyba chwilowo pouściła. (WENO! WENO! GDZIE JESTEŚ?) 

Pozdrawiam, no_princess :*