Rozdział 52.

Trening skończył się o 12.00. Czekając na Michała, który poszedł na chwilę do trenera, pogadałam z chłopakami z JSW. Kiedy Michał wrócił pożegnaliśmy się z siatkarzami i pojechaliśmy do domu. Po drodze wstąpiliśmy na małe zakupy, żeby przygotować się na dzisiejszy wieczór. W mieszkaniu byliśmy jakoś przed drugą. Kiedy Michał poszedł wziąć prysznic, ja zadzwoniłam do Alka.

- Cześć! Co u Was? – zapytałam, gdy tylko odebrał.

- No hej. Gdybym miał opowiadać dnia by nie starczyło. Ale ogólnie to jest dobrze. Niedługo kończymy nagrywać płytę. A co u Was?

- Michał ma codziennie treningi, a ja od dziś jestem studentką!

- AWF? Mówiłaś, że chciałaś tam studiować.

- Nie. Architektura wnętrz. Zobaczymy po pierwszym semestrze. Ewentualnie się przeniosę.

Nasza rozmowa trwała jeszcze jakieś pół godziny. W tym czasie Misiek wyszedł z łazienki i zaczął robić obiad. Jak tylko poczułam zapach spaghetti carbonara udałam się do kuchni, by podziwiać mojego siatkarza w akcji. Muszę przyznać, że wyglądał bardzo seksownie w fartuszku. 10 minut później siedzieliśmy już przy stole zajadając się obiadem.

- Misiek, musisz mi częściej gotować.

- Nie za dobrze by Ci było?

- Nie. – uśmiechnęłam się i posłałam mu w powietrzu buziaka.

- No to, żeby nie było za miło przed treningiem dzwonił Zibi.

- I co z jego siostrą?

***

Jechał właśnie do Warszawy. Nie obchodziło go, co powie trener, jak nie przyjdzie na treningi. Teraz najważniejsza dla niego była Paulina. Nie wytrzymał dłużej w Rzeszowie. Musiał do niej jechać. Dojeżdżał właśnie do kliniki, kiedy zauważył swojego ojca. Ostatni raz widział go w lipcu. Jego, mamę i Paulinę.

- Tato, ona z tego wyjdzie. Prawda?

- Nie wiem. Lekarze nie dają jej wielu szans.

- Ona musi z tego wyjść! – nie panował nad emocjami.

- Zbyszek, to był bardzo poważny wypadek. Trzeba być przygotowanym na najgorsze.

Nie chciał dopuścić do siebie myśli, że Paula może umrzeć. Znów powrócił myślami do Brazylii. Do tego telefonu.

- Halo?

- Synku… - jego mama płakała.

- Mamo, co się stało? Czemu płaczesz?

- Paulinka… Ona… Miała wypadek.

- Mamo, Ty żartujesz prawda? Powiedz, że żartujesz.

- Jechała z Poznania… Wjechał w nią tir. Cudem przeżyła. Jest cała połamana, leży w śpiączce. Lekarze mówią, że to może być kwestia kilku dni… Że ona.. Zbyszek, ona może umrzeć. Wiem, że nie powinnam do Ciebie teraz dzwonić, bo masz ważne mecze. Ale chciałam, żebyś wiedział, żebyś był przygotowany na każdą możliwość.

- Mamo, nie mów tak! Ona z tego wyjdzie! Paula nie może umrzeć!

- Synku, przykro mi.

Stał przed drzwiami do sali, w której leżała. Podszedł bliżej. Mama miała łzy w oczach. Wyglądała jak widmo.

- Mamuś. Idź do domu, ja teraz przy niej będę.

- Synku… A Twoje treningi? Powinieneś być w Rzeszowie.

- Nie mamo. Jestem tu, gdzie być powinienem. Przy Paulinie. Jedź z tatą do domu. Odpocznij. Proszę.

- Jadziu, Zbyszek ma rację. Chodźmy. Zostawmy ich samych. – do rozmowy wkroczył Leon.

- Dobrze, ale jak coś się będzie dziać masz dzwonić.

- Obiecuję. Na razie.

Paulina wyglądała jakby spała. Po części tak było. Wziął jej dłoń w swoje i zaczął do niej mówić. Chciał, żeby wiedziała, że jest przy niej. Nagle poczuł, jak jej dłoń zaciska się. Spojrzał na jej twarz, na której zaczął pojawiać się lekki grymas. Puścił ją i pobiegł po lekarza. To było pewne. Po prawie czterech miesiącach Paulina się obudziła. Był tylko jeden problem. Była sparaliżowana.

***

- CO? – zapytałam z niedowierzaniem.

- Niestety. To i tak cud, że się obudziła. Sarah, niewielu osobom udaje się wyjść z takiego wypadku.

- Wiem coś o tym. – po moim policzku spłynęła łza.

- Nie płacz słońce.

- Przepraszam, ale na samą myśl, że Paula miała ten wypadek, przypomina mi się mama.

Siedzieliśmy w milczeniu przez kilka godzin. Koło 18.00 zaczęliśmy przygotowywać wszystko na przybycie Ali i Tomka. Wódka się schładzała, pozostałe napoje także. Przygotowałam szklanki i kieliszki. Wygoniłam Michała jeszcze do sklepu, bo zapomnieliśmy kupić wino. Równo o dwudziestej zjawili się nasi goście. Jednak jakieś pół godziny później usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Michał poszedł otworzyć i zaprosił kolejnych gości do środka. Okazało się, że kilku siatkarzy wpadło uczcić moje studiowanie. Po opróżnieniu przeze mnie i przez Alę wina zaczęliśmy grac w butelkę. W końcu to jest, jak to określił Igła, gra dla prawdziwych mężczyzn. Nie obyło się bez durnych zadań, bo przecież to są siatkarze. A jak wiadomo siatkarz to siatkarz. Nie ważne, czy Polak, Anglik, Włoch, czy Amerykanin. Ważne, że siatkarz. I tak oto, po wspaniałym wieczorze trwającym do drugiej nasi goście się rozeszli. Nie miałam na nic siły, więc tylko wzięłam szybki prysznic i wskoczyłam do łóżka. Chwilę później dołączył do mnie Michał.

Obudziłam się grubo po 10.00. Zapomniałam o zajęciach, z resztą i tak nie byłabym w stanie na nie iść. Trochę wczoraj przesadziliśmy z alkoholem. Jestem pod wrażeniem tego, że Misiek był w stanie iść na trening. Po chwili dostałam wiadomość od Michała.

„Trening się przeciągnie, bo Bernardi chyba się domyślił, że nie byliśmy grzeczni wczoraj wieczorem. Będę koło 13.00 – 14.00. Nie martw się. Kocham : *”

Odczytałam wiadomość i poszłam wziąć prysznic. Ubrałam się, wysuszyłam włosy i postanowiłam zadzwonić do Ali.

- Halo?

- Żyjesz jakoś?

- Nie za bardzo. Już Tomek się lepiej trzyma niż ja. Ty też nie na zajęciach?

- Tak jakby wstałam pół godziny temu. – zaśmiałam się.

- To ja jestem lepsza. Nie śpię od godziny. Ale pójdę się chyba jeszcze położyć, bo coś nie czuję się najlepiej.

- W takim razie trzymaj się. Pa.

Chwilę później odebrałam telefon od cioci z Kanady.

______________________________________________________________________

Witam Was Moje Drogie. Na początku chcę Was przeprosić, za moją jednodniową nieobecność. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że świętowałam urodziny przyjaciółki (%) i nie byłam w stanie wrócić do domu i napisać dla Was tego rozdziału. W ramach przeprosin wyjawiam Wam prawdę o problemie Zbyszka juz dziś. Tą zakrapianą imprezą u "Kubiaków" nawiązałam trochę do tego, co się działo na urodzinach. Tylko w butelkę nie graliśmy :)

Przepraszam raz jeszcze i pozdrawiam, no_princess