Rozdział 39.

- Tak słucham?

- No wreszcie. Próbowałem się do Ciebie dodzwonić przez cały dzień. – Baron dzwonił.

- Przepraszam. Byłam zajęta. Co się dzieje?

- Do Warszawy przyjechał jakiś koleś. Szuka Ciebie. Mówi, że jest Twoim facetem i przyjechał Cię odwiedzić. Możesz mi powiedzieć o co chodzi? Bo nic nie rozumiem. Przecież jesteś w Kanadzie.

- Już nie jestem. Wróciłam do Polski. Jestem teraz w Katowicach. Później Ci wyjaśnię. Błagam Cię tylko. Nie dawaj mu żadnych namiarów na mnie. On cały czas nachodził mnie w Toronto. Proszę, uważaj na niego. On jest nieobliczalny. Unikaj go.

- Ale skąd on wiedział, że nie ma Cię w Kanadzie.

- Nie wiem. Nie mam pojęcia.

- Uważaj tam na siebie, ja będę kończyć. Dobrej nocy.

- Dobranoc.

- Co się dzieje? – zapytał Misiek.

- Nie rozmawiajmy o tym dzisiaj. Masz się skoncentrować na meczu. Obiecuję, że opowiem Ci wszystko jutro.

- Ale wszystko ok.?

- Powiedzmy. Śpij już.

- Kocham Cię. Śpij słodko.

Nie spałam pół nocy. Obudziłam się koło 10.00. Michała w pokoju już nie było. Po chwili jednak zjawił się u mnie.

- Chodź. – złapał moją rękę.

- Dokąd?

- Na śniadanie. Wiesz… Mój urok osobisty wiele zdziałał u kucharek.

- Taa.. Jasne. A mogę się chociaż ubrać?

- Ale szybko.

Po pięciu minutach szliśmy już na stołówkę. Po drodze minęliśmy kilku siatkarzy, trenera, kogoś z obsługi hotelu, a nawet psa. Kiedy dotarliśmy na miejsce w pomieszczeniu siedzieli jeszcze nasi kochani sportowcy.

- Cześć zakochańce! – Igła wydarł się na cały hotel.

- Cześć. Głośniej się nie dało?

- Nie. Iwona głośniej nie pozwala. A właśnie. Pozdrowienia od niej macie. Ty Sarah w szczególności.

- Dziękuję. Jak będzie dzwonić też ją pozdrów. A czemu wy właściwie siedzicie jeszcze na stołówce?

- No bo czekamy na was.

- Och.. jakie to miłe : ) Dobra. W takim razie ja szybko zjem, pójdę się umyć i jestem gotowa.

- Ok.!

Po godzinie wychodziliśmy już z hotelu. Z racji tego, żeby nie przemęczać zbyt naszych chłopaków pod halę pojechaliśmy autokarem. Podczas krótkiej przejażdżki śmiechu było co nie miara.

- Chłopaki, ja z wami nie wyrobię. Będziecie mnie w psychiatryku jeszcze odwiedzać.

- Oj tam zaraz w psychiatryku. Jakieś leki Ci tylko na rozdwojnie jaźni przepiszą. Starczy. – zaśmiał się Ignaczak.

- Chłopaki i Sarah. Koniec przejażdżki. Wysiadka. – zwrócił się do nas Łysy Terrorysta.

- Ale już? Tak szybko? – dziwił się Libero.

- Tak.

10 minut później wchodziliśmy na halę. Drużyna z Kanady, z którą chłopaki dzisiaj o 17.00 mają mecz, przybyli chwilę później. Po długich rozmowach trenera, dotyczących dzisiejszej gry, chłopcy się przebrali i zaczęli rozgrzewkę. Równo o 17.00 rozpoczął się mecz. W naszym podstawowym składzie byli Winiar, Możdżon, Kuraś, Igła, Ziomek, ZB9 i Pit. Mecz rozpoczął się korzystnie dla nas. Pierwsze pięć punktów zdobyliśmy bez żadnych problemów. Potem było trochę gorzej. Kanadyjczycy zaczęli odrabiać straty. Nie mogliśmy przebić się przez ich blok. W końcu się udało. Pierwsza przerwa techniczna odbyła się przy stanie 8:6 dla Polski. Po przerwie chłopcy wzięli się do roboty. Wygraliśmy tego seta 25:20. Pozostałe sety też nie przysporzyły nam problemów. Cały mecz okazał się zwycięski dla naszych. Wygraliśmy 3:0.

Po meczu, kiedy siatkarze wychodzili już z hali dogonił mnie mój Michał.

- O. Dobrze, że jesteś. Musze Ci coś powiedzieć. – zaczęłam.

- Chodzi o ten wczorajszy telefon?

- Tak. Dzwonił Baron…

Opowiedziałam mu wszystko. Przy okazji wylałam cały strumień łez. Łez złości i bezradności w tej sprawie.

- Kotku, będzie wszystko ok. Obiecuję Ci to. Nikt nie ma prawa Cię skrzywdzić.

- Dziękuję, że tak mówisz. Nawet nie wiesz, jakie to dla mnie ważne.

Po godzinie byliśmy w hotelu. Nie jechaliśmy z drużyną. Woleliśmy się przejść. Kiedy weszliśmy na stołówkę, chłopaki jedli już kolację. Nie chcieliśmy być inni i dołączyliśmy się do nich.

- No wreszcie jesteście. Już mieliśmy policję powiadamiać, ze was nie ma. – odezwał się Kurek.

- No.. Bartman szukał już kolegi do pokoju. – wtrącił Ziomek.

- No.. Jasne. – odpowiedziałam z uśmiechem na ustach. – Już widzę, jak się o nas martwiliście.

Po skończonej kolacji udaliśmy się do pokoju Igły i Ziomka. Znów oglądaliśmy film. Tym razem padło na American Pie. Wszystkie części.

- Ej.. A czemu nie gramy w butelkę? Przecież to już tradycja. – zapytałam nagle.

- No bo Andrea się wkurzył trochę po ostatnich akcjach. I teraz nie chcemy mu podpaść. W końcu musimy być grzeczni do IO. – oznajmił mi Piter.

- Ach.. No tak, bo jeszcze nie wiecie, kto jedzie.

- Ej. Ciszej! Oglądamy. – oburzył się Zibi.

Skończyliśmy oglądać jakoś koło 4.00. Kiedy tylko weszłam do swojego pokoju rzuciłam się na łóżko. Nie miałam na nic siły. Wstałam, a raczej obudzono mnie o 11.00. Po śniadaniu, które ledwo udało Man się wybłagać o tej porze u kucharek pojechaliśmy na halę zagrać kolejny mecz. Kiedy wychodziliśmy z autokaru o mało co nie straciłam równowagi prze głupi konkurs Kurasia i Winiara. Chcieli ścigać się do szatni. Na szczęcie Misiek był w pobliżu i zdążył mnie przytrzymać. Już mieliśmy iść w stronę budynku, kiedy nagle mnie zamurowało…

_____________________________________________________________________

Dzisiaj krócej i szybciej. Wieczorem nie będę miała czasu, żeby coś dodać, więc dodaję teraz. Mam  nadzieję, że ten rozdział przypadnie wam do gustu. Ja tymczasem idę szykować się do studniówki. 

Pozdrawiam, no_princess