Rozdział 44.

Do pokoju wróciliśmy w dobrym nastroju.

- Już wróciłeś. Co od Ciebie chciał Andrea? – zapytałam, kiedy Michał był już w pokoju.

- Właściwie to nic. Tylko tyle, że w następnym meczu jestem w podstawowym składzie. A Was gdzie wywiało?

- Byliśmy się przejść.

Właściwie to Zibi powiedział prawdę. Nie chciałam za bardzo mówić o naszej rozmowie. Wiedziałam, że będzie się martwić, że ja i Zibi się znów nie dogadujemy. Usiadłam koło Michała i oparłam się o niego. Nie chciało mi się spać, ale byłam zmęczona. Rozmawialiśmy w ciszy jakieś 15 minut. Jednak nasz spokój nie trwał długo, bo do pokoju wpadła reszta siatkarzy.

- Kuuuuraś! Jak Ci minęła podróż. – zapytałam radośnie.

- Wyśmienicie!

- Serio?

- Żartujesz sobie? Już wolałbym płynąć tu przez dwa tygodnie, niż lecieć przez dziewięć godzin.

- Oj… Biedaku.

Było mi go żal. Pamiętam swój pierwszy lot. Też się bałam. Ale potem zobaczyłam, że fajnie się lata i tylko tak chciałam podróżować. Jednakże Kuraś chyba się nie przekonał.

- Dobra, dobra… Dość tego użalania się nad sobą. Trzeba uczcić pierwszy dzień pobytu w Brazylii. – poinformował Ignaczak.

- Krzychu, co masz na myśli?

- No jak to co? Buteleczka! Lub karty. Jak kto woli. A propos, Łysy nawet się nie skapnął, że ich nie ma!

- Ach! Jakiś Ty przebiegły! – uskrzydliłam go. – To wy decydujcie, a ja się dołączę.

Po piętnastu minutach robienia przez Igłę i Możdżona ankiety ustalono, że gramy w pokera.

- Sarah, graj, prosimy! – Jarosz zrobił minę smutnego kotka.

- Ale ja nie umiem. Poker to jakaś czarna magia.

- Ale my Cię nauczymy… I będziemy grzeczni. Obiecujemy. Tylko zagraj!

-Nie dacie mi spokoju.

- Nie. – odezwał się Kubiak, po czym czule mnie przytulił.

- I Ty Brutusie przeciw mnie? Zobaczymy. Będziesz coś chciał.

- Ej no… Znowu. Wy to nie macie żadnego umiaru. Zbysiu, współczujemy Ci. – odezwał się Piter.

- No właśnie. Bo ten. Nie chce mnie ktoś przygarnąć? – zapytał przerażony Bartman.

- Nie. Dobra… Dość tego gadania. Gramy.

Po wytłumaczeniu mi wszystkich zasad zaczęliśmy grać. Na początku nie grał mój Misiek, Winiar i Zibi, by pomóc mi się wdrążyć. Jednak, gdy zobaczyli, że sama sobie świetnie radzę przestali mi podpowiadać. Udało mi się nawet kilka razy wygrać, co nie było łatwe, bo Winiarski tez włączył się do gry. Dziwiłam się, że nikomu nie chciało się spać.

- Ej.. Chłopaki, czy wy coś piliście, że spać nie chcecie?

- Tylko kawę. Ale my przecież zawsze bardzo aktywni jesteśmy. Szczególnie w nocy. – rzucił Rucek, na co wszyscy siatkarze wybuchnęli śmiechem.

- Czy wy tylko o jednym myślicie? Oh. God.. Z kim ja się zadaję. Z kim ja pracuję! Boże, ratuj!

- … Ej.. Kto powiedział, że my tylko o tym. To Ty masz jakieś zbereźne myśli. – dorzucił trzy grosze Ziomek.

- A kto się zaśmiał na słowa Rucka? No przepraszam bardzo, ale ja jestem zawiedziona poziomem inteligencji co poniektórych tu zebranych. Wstyd i hańba. I Wy chcecie mieć złoto olimpijskie? I LŚ też? Proszę was.

- Idę się obrazić. – wstał Igła.

- A idź.

- Idę.

- No to idź. Na co czekasz?

- Nie idę. – powiedział zrezygnowany.

- No to siad na dupę i graj.

Mam moc. Krzysiek natychmiast usiadł, co umożliwiło nam powrót do gry. Bawiliśmy się świetnie. Do czasu. Koło Piętnastej czasu brazylijskiego (nie wiem, czy to na pewno ta godzina. Strzelałam) przyszedł trener i oznajmił, że mamy iść na obiad. A my, grzeczne towarzystwo przykładnie zeszliśmy na stołówkę. Na miejscu dowiedzieliśmy się, że w naszym hotelu mieszkają także Kanadyjczycy. Jakiez było ich zdziwienie, kiedy ujrzeli mnie idącą z Miśkiem za rękę. Znali mnie, bo będąc w Kanadzie często wkradałam się na ich treningi i znali mnie. Uśmiechnęłam się do nich i życząc smacznego poszliśmy do naszej części stołówki. Jednak mój dobry humor szybko minął.

- Michał, proszę. Usiądźmy jak najdalej nich.

- Co się stało?

- On tu jest. Siedzi razem z Kanadyjczykami.

- CO? Chodź. – objął mnie ramieniem, po czym zwrócił się do chłopaków. – Ej. Że tak powiem robota jest. Ten gość, co nachodzi Sarah znów się pojawił.

- Czyli zwiększamy ochronę. Tak jest. Z nami nic Ci się nie stanie. A jak będzie próbował się do Ciebie zbliżyć, to my mu pokażemy. – uśmiechnął się Łukasz.

- Dziękuję. Jesteście kochani.

- Nie dziękuj, tylko obiecaj, że jak wrócisz do Polski, to zgłosisz to.

- Tak jest!

Nie mogłam nic przełknąć. Siedziałam wtulona w Michała. Bałam się. Wiedziałam, że jak tylko zostanę sama on mnie w końcu dopadnie.

- Zjedz coś.

- Michał ja nie jestem głodna.

- Ale musisz. Pamiętasz co Ci mówiłem? Nie możesz pokazywać mu, że się go boisz.

- Łatwo Ci mówić. To nie Ciebie nachodzi. Nie Tobie próbuje zrobić krzywdę.

- Sarah, ale Misiek ma rację. Jeśli dasz pokażesz mu, że się boisz, on uzna to za pozwolenie do dalszego działania. Wtedy nie będzie miał już żadnych skrupułów. – wtrącił się Marcin.

- Ale to jest silniejsze ode mnie. Kiedy go widzę, wszystko co mi zrobił, co chciał mi zrobić wraca do mnie.

- A co on chciał Ci zrobić? – zapytał wystraszony Michał.

- Nie tutaj. Później Ci powiem…

Po posiłku wyszłam ze stołówki z obstawą. Kątem oka widziałam, że on jest wściekły. Patrzył na mnie w ten sam sposób, jak po jednej z imprez…

Po krótkiej naradzie postanowiliśmy całą naszą wspaniałą ekipą pozwiedzać trochę miejscowość, w której się znajdujemy. Nikt nie był w stanie wymówić jej nazwy poprawnie, więc zgodnie ustaliliśmy, że będzie to miejscowość „S”. 

______________________________________________________________________

Jest Was coraz więcej. Bardzo dziękuję! Mam nadzieję, że zaintrygowałam Was trochę przeszłością Sarah. Właściwie jest ona zagadką :)

Pozdrawiam, no_princess :D