Rozdział 35.

- Przepraszam, proszę wyjść. To jest trening zamknięty. – byłam miła.

- Nie obchodzi mnie to. – podeszła bliżej.

Nie patrzyła na mnie, lecz w stronę siatkarzy. Miałam wrażenie, że gdyby umiała zabijać wzrokiem, z pewnością by to zrobiła.

- Musimy pogadać Kubiak.

CO? Ona miała coś wspólnego z Michałem? Przez moją głowę przeleciało chyba milion myśli. Popatrzyłam w jego stronę. Widziałam w jego oczach, że coś jest nie tak. Pozwoliłam mu wyjść. Niech załatwi tą sprawę. Spojrzałam na chłopaków. Oni nie wiedzieli o co chodzi. Wróciliśmy do treningu…

***

- Co tu robisz? Po co przyjechałaś?

- Michał, proszę wybacz mi. Ja nie wiedziałam co robię.

- Który już raz?

- Ostatni. Obiecuję. Michał, ja kocham tylko Ciebie. Oni się nie liczyli.

- Słuchaj. Mam Cię dość. Już trzy razy zniszczyłaś mi życie. Nie rób tego po raz kolejny. Jestem teraz szczęśliwy i jeśli będziesz chciała to spieprzyć, pożałujesz. A teraz idź już i więcej nie przychodź.

Nie spodziewał się, że jeszcze kiedyś ją zobaczy. Tak bardzo go zraniła. Teraz wszystkie wspomnienia wróciły. Nie miał siły wracać na trening. Usiadł na podłodze, oparł się o ścianę, a twarz schował w dłonie. Chwilę później zza drzwi wychylił się Marcin.

- Idziesz? Ej. Co jest grane? – zapytał zmartwiony.

- Nic. Wszystko ok. Idę.

***

Wrócił. Widziałam, że coś jest nie tak. Nie chciałam dać po sobie znać, że się martwię. Nie teraz.

- Dobra chłopaki. Wracamy do ćwiczeń. Zagrywka i przyjęcie. Podzielcie się na pół i do roboty. – uśmiechnęłam się.

- Ale wzdłuż, czy w poprzek? Bo nie wiem. – zapytał Ignaczak.

- Na ukos. Wy się podzielcie między sobą. A nie siebie.

Teraz Miśkowi wyraźnie nie szło. Psuł prawie każdą zagrywkę. Niedokładne przyjęcia. Domyślałam się, że było to spowodowane tamtą rozmową.

- Misiek, mogę Cię prosić?

- Już idę. O co chodzi?

- To chyba ja powinnam się zapytać o co chodzi. Po rozmowie z tamtą kobietą zrobiłeś się dziwny. Psujesz zagrywki, nie jesteś w stanie dobrze przyjąć łatwej zagrywki. Michał, ja się martwię o Ciebie.

- Wszystko jest ok. Po prostu ta kobieta mnie trochę wkurzyła. Tyle.

- To zrób coś i weź się w garść. Za kilka dni gracie kolejne mecze. Jak będziesz tak grał, to na biosko nie wejdziesz.

- Już? Pogadałaś sobie? Mogę wracać do gry? – był wyraźnie zdenerwowany.

- Tak.

- Za pół godziny rozegranie i atak. Ja muszę na chwilę wyjść.

Wybiegłam z sali. Na zewnątrz zobaczyłam na ławce siedzącą kobietę. Tą samą, która wparowała na trening. Postanowiłam z nią porozmawiać.

-  Przepraszam, mogłabym z Panią porozmawiać chwilkę?

- Tak, proszę. Od razu chciałam przeprosić, że przeszkodziłam w treningu.

- W sumie nic się nie stało. Tylko Michał jest teraz, jakby to ująć trochę wściekły.

- Przepraszam. Powinnam z nim porozmawiać po treningu. Wiem, że ma teraz ważne zawody. Przepraszam.

- Nie mnie powinna pani przepraszać, tylko chyba jego.

- Ale on nie chce mnie słuchać. Nie chce mnie widzieć.

- Dlaczego? Długo się znacie?

- Znamy się od dziecka. Byliśmy nawet ze sobą dwa lata. Niestety to wszystko spieprzyłam i on nie chce mnie teraz znać.

- Przepraszam. Nie wiedziałam.

Nagle usłyszałam za sobą krzyk Miśka. Przeprosiłam kobietę i pobiegłam jego stronę.

- Po co z nią rozmawiałaś?

- Bo widzę, że coś jest nie tak. Michał powinieneś z nią porozmawiać. Na spokojnie.

- Ale nie rozumiesz, że ona chce do mnie wrócić. A ja nie. Po pierwsze dlatego, że jestem z Tobą, a po drugie, ona za bardzo mnie zawiodła. Nie jestem w stanie jej zaufać. Nawet, gdybyśmy mieli być osobami, które mówią sobie tylko pierdolone cześć. Ogarniasz?

- Dobrze. Przepraszam. Może faktycznie nie powinnam z nią rozmawiać. Ale się o Ciebie martwię. Po tej całej rozmowie na treningu byłeś nieobecny.

- Porozmawiajmy o tym w domu ok.? Bo to będzie dłuższa rozmowa. Nie chcę przy chłopakach. Wiesz jacy są. Chcą pomóc, ale wszyscy inni też zaraz wiedzą. – zgodziłam się.

Poszłam pożegnać się z tamtą kobietą i poszliśmy z powrotem do hali. Kiedy wróciłam chłopaki dzielnie trenowali. Michał szybko do nich dołączył. Tym razem grał o wiele lepiej. Po następnych dwóch godzinach ćwiczeń wróciliśmy do hotelu. Chłopaki byli tak zmęczeni, że nie mieli czasu na zabawy. Zdziwiło mnie to troszkę, bo nawet po największym wycisku byli w stanie robić imprezę. Nieważne. Kiedy tylko weszłam do pokoju doznałam szoku. W środku stał Zibi. Nie wiem, jakim cudem się tam dostał…

- Co tu robisz? Skąd miałeś klucz?

- Musimy pogadać. Nie chciałem, żeby Dziku nas widział.

- Słucham.

- Na pewno zastanawiasz się, dlaczego nagle zmieniłem do Ciebie nastawienie. Otóż nie zmieniłem. Po prostu udaję przy Kubiaku, że wszystko jest ok. Kiedy się pogodziliście w Kanadzie, rano ze mną rozmawiał. Powiedział, że jesteś dla niego ważna i takie tam i nie chce, by to, że jesteście znów razem zniszczyło naszą przyjaźń.

- Ok.

- Ok.? Nie jesteś zła? Czy coś?

- Nie. Wiem, jaki jesteś. Zdążyłam już Cię poznać. Wiedziałam, że nie masz do końca czystych intencji. Mam nadzieję, że kiedyś zmienisz w końcu o mnie zdanie. Nie jestem taka zła, jak Ci się wydaje. A traz przepraszam, ale jestem trochę zmęczona. Mógłbyś wyjść?

- Jasne.

Skłamałam. Naprawdę myślałam, że Zibi się zmienił. Nie chcę przecież niszczyć ich przyjaźni. Mam nadzieję, że kiedyś to zrozumie.

Obudził mnie szmer. Otworzyłam oczy i ujrzałam mojego Michała. Nie zdziwiłoby mnie to gdyby nie to co trzymał w ręku…

________________________________________________________________________

PRZEPRASZAM! Nie szło mi dzisiaj z tym rozdziałem. Niestety muszę pisać na bieżąco. Obiecuję, że w ferie powstaną dużo lepsze rozdziały.

PS. Kiedy u Was zaczynają się ferie? U mnie już w przyszłym tugodniu. :)

Pozdrawiam, no_princess