Rozdział 45.

- Ej.. Ale w ogóle wiemy gdzie iść, żeby się nie zgubić? – zapytał niepewnie Ruciak.

- Spokojnie, Igła i Ziomek poszli załatwić potrzebne materiały. – uspokoił kapitan.

- Czyli czekamy.

- Ej.. Widział ktoś Dzika? – wzrok naszych siatkarzy przeniósł się na mnie i Zbyszka.

- Co się na nas patrzycie. Misiek przez telefon rozmawia.

- To idźcie ktoś po niego bo poszukiwacze zaginionej mapy przyszli. – dodał Winiar, a wszyscy stanęli z miną „What The Fuck?”

- KTO? – zapytał zdziwiony Zibi.

- Nieważne.

Tak. Michał W. nazwał Ignaczaka i Żygadło poszukiwaczami zaginionej mapy…

- Hej. Już jestem. Możemy iść? – zapytał Dziku.

- No chyba.

- To kierunek - … Ej, właściwie, to gdzie mamy w planach iść? – w odpowiedzi było słychać jedynie plasknięcie, co oznaczało, że każdy zrobił facepalma.

- Krzysztofie, chyba nie powiesz mi, że nie wiesz, dokąd mamy się udać.

- A no nie wiem, bo… Bo to wy musicie mi powiedzieć, co chcecie zwiedzić. – zgrabnie wybrnął Libero.

W czasie naszej wycieczki baaardzo dużo się wydarzyło. Oczywiście co to byłaby za wycieczka, gdyby ktoś się nie zgubił. Przez jakieś pół godziny szukaliśmy Piotrka i Michała R. Pomylili drogę i zamiast pójść w prawo oni poszli w lewo. „No bo przecież nikt nie mówił, że trzymamy się razem” – standardowe tłumaczenie. A przecież na początku to Rucek się pytał, czy wiemy gdzie iść, by się nie zgubić... Później było równie zabawnie, kiedy Krzysiu próbował dopytywać się o drogę. Nic w tym dziwnego. Wiele ludzi tak robi, ale żeby w Brazylii pytać się po polsku i trochę niemiecku? Przesada. Spokój był dopiero, gdy poszliśmy na jakąś kawę i ciastko. To znaczy ja na ciastko. Oni nie mogą, bo jak trener się dowie, że jedli ciastka… Nie chciałabym być w ich skórze. Koło 23.00 wróciliśmy do hotelu. Każdy powędrował do swojego pokoju. Z jednej strony cieszyłam się, że nie będę spać sama, ale z drugiej… Ja nie chcę słuchać, jak ZB9 chrapie. POMOCY!

- Sarah, miałaś mi o czymś powiedzieć. – zaczął Michał, kiedy Zibi smacznie spał.

- Przepraszam… Ja.. Ja chyba nie jestem jeszcze gotowa.

- Ale on zrobił Ci jakąś krzywdę?

- Nie.. Na szczęście nie zdążył.

- To dobrze... - widziałam, że się martwi. -  A teraz chodź spać. Widzę, że jesteś zmęczona.

- Mhm.. Dobranoc kochanie.

- Śnij o nas. – pocałował mnie.

Obudziłam się o 6.00. Brazylia rozpieszczała nas ciepłym porankiem, więc nie miałam problemu ze wstaniem. Chłopaki owszem.

- POBUDKA! – wydarłam się na cały pokój.

- Kubiak, ja ją kiedyś chyba zabiję i jeszcze będziesz mi wdzięczny.

- Nie wątpię. Ale na razie damy jeszcze jej pożyć. Ok.? Niech się nacieszy życiem. Taka młoda jest. I ładna.

Po krótkiej wymianie zdań wrócili do spania.

- Przepraszam, czy ja nie wyraziłam się zbyt jasno?

- Jasno, to na zewnątrz jest. Słońca to Ty do tego nie mieszaj. – sapnął Zibi.

- EJ! Chłopaki… Co ja będę robić sama.. Mi się już nie chce spać.

- Nie wiem, pooglądaj sobie coś..

- Misiu, Misiaczku… Słyszałam, że podobno Kuraś jest wolny…

- To co dzisiaj robimy? – Michał wstał jak poparzony.

- Tak lepiej…

- Czekaj, czekaj. A Siurak nie ma Kaśki? – zapytał Zibi.

- Dzięki Bartman. Ja tu już strategię opracowuję, żeby wyciągnąć was z łóżek, w Ty…  Nawet słów mi brak.

- Sorry.

- To w takim razie dobrej nocy życzę jeszcze. Obudźcie mnie za trzy godziny. – dorzucił Michał.

- Mam pomysł w takim razie. Bo śniadanie jest o 8.00, więc ja się pójdę wykąpać, wysuszę włosy, zrobię makijaż i się ubiorę, a później was budzę. Ok.? Wstaniecie koło 7.00 z hakiem. Co wy na to?

- No to się nie spiesz w tej łazience. Jak na śniadanie się spóźnimy nic się nie stanie… - zakończył Michał.

- Co nie stanie? – nasze twarze mniej więcej wyglądały tak: O.o

- Pit… Jeszcze Ciebie tu brakło… - Odpowiedział zrezygnowany Zbyszek.

- Nic Piotrusiu. Po prostu mam w pokoju dwóch leni, którzy są gotowi nie jeść śniadania, byleby tylko pospać dłużej.

- Jakie ziomki…

- Ej.. Łukasza w to nie mieszaj.

- No dobra.. To idę, bo Bartuś już za mną tęskni zapewne.

- Wreszcie…

I tak, po godzinie pobytu w łazience moim oczom ukazał się ładny obrazek. Mianowicie moi współlokatorzy byli już na nogach. Po kolei poszli się ogarnąć i krótko przed 8.00 wyszliśmy z pokoju, dokładnie go zamykając.

- Siema, co na śniadanie? – zapytałam jedzącego Jarosza.

- Jajecznica na bekonie.

- A myślałam, że spróbuję jakieś brazylijskie żarcie. Na jajecznicę na bekonie, to ja sobie mogę do Stanów, lub Kanady polecieć.

- Też tak uważamy.. No ale cóż. Dają to bierz. – wtrącił się do rozmowy Winiar. – Jakie mamy plany na dziś?

- To wie chyba tylko Ignaczak.

- Co ja? – przerwał swą fascynującą zapewne rozmowę z Ziomkiem.

- Nic Krzysiu, smacznego!

- Dziękować i wzajemnie.

Po skończonym śniadaniu zebraliśmy się przed hotelem. Wcześniej jednak wróciliśmy do pokojów, by zabrać najpotrzebniejsze rzeczy na naszą wycieczkę.

- Więc tak. – zaczął Ignaczak.

- Przepraszam, ale ile razy mam powtarzać, że nie zaczyna się zdania od więc. – wszedł mu w słowo Guma.

- Ja, wiem. Zapomniałem po prostu.

- No ja myślę.

- Przechodząc do rzeczy. Trzymamy się grupy – Igła to ostatnie słowo podkreślił, a swój wzrok zatrzymał na Nowakowskim i Ruciaku. – Prowadzić będzie Ziomek, bo jak się okazało, parę razy był w Brazylii i co nieco zwiedził.

- Tak jest! – odpowiedzieliśmy wszyscy chórem.

I tak zaczęła się kolejna świetna podróż. Do czasu…

_____________________________________________________________________

Dziś trochę później. Mała awaria z komputerem (czyt. brak dostępu, bo ktos na nim gra)... Mam nadzieję, że mimo niezbyt rozbudowanej akcji rozdział się spodoba. 

Pozdrawiam, no_princess