Rozdział 40.

Nie mogłam uwierzyć w to, co widziałam. W ręku trzymał bukiet czerwonych róż. W tym momencie modliłam się tylko o jedno. Żeby mnie nie zauważył.

- Misiek, jest jakieś inne wejście na halę? – zapytałam.

- No. Jest. Od tyłu trzeba wejść. A co, nie chcesz wejść tędy?

- Nie. No wiesz, Twoje fanki by mnie zabiły. Wczoraj ich nie było. Poza tym wczoraj szłam z Andreą, bo rozmawialiśmy. Ty szedłeś z chłopakami z przodu.

- No dobra. Chodź.

Poszliśmy na około hali. Kiedy dotarliśmy do budynku Igła siedział już z założonym rękoma, jakby był moim, lub Miśka tatą, który czeka na spóźnione dziecko.

- A którędy to się wchodzi?

- Krzysiu, nie gniewaj się. Ja po prostu nie chciałam, żeby fanki Miśka mnie poćwiartowały, jak nas razem zobaczą.

- Usprawiedliwieni! A teraz Dziku do szatni się przebrać na rozgrzewkę.

- No już idę. – powiedział, po czym pocałował mnie i zniknął.

Ja w tym czasie udałam się do Andrei, by omówić dzisiejszy mecz. Dziś graliśmy z Finlandią, z którą w Kanadzie przegraliśmy. Po 20 minutach chłopaki zjawili się na parkiecie. Rozgrzewka trwała jakąś godzinę. Potem mieli jeszcze godzinę odpoczynku i później przygotowania do meczu. O 17.30 zaczęła się walka o punkty. Ten mecz także nie był łatwy. Na początku bardzo szybko traciliśmy punkty.  Na pierwszej przerwie było 8:2 dla Finów. Po powrocie na boisko Zygadło został zmieniony przez Zagumnego. Udało nam się wyjść na prowadzenie i już na drugiej przerwie technicznej był 16:11 dla nas. Całego seta wygraliśmy do 24. Kolejne sety też przysporzyły chłopakom trochę problemów, ale w efekcie wygraliśmy cały mecz 3:0. Po meczu rozpoczęło się pozowanie do zdjęć, rozdawanie autografów…

- Udało się! Gratulacje najlepsza drużyno świata! – wykrzyczałam z radości.

- Spokojnie. Tak będziesz krzyczeć na finale. – rzucił w moją stronę Kurek.

- Jak pojedziecie… - wystawiłam mu język.

- A na co pojedziemy? – zapytał Dziku.

- A nieważne. Wszystko chciałbyś wiedzieć. Tak nie można. – odparłam.

- Ja mogę.

Nagle poczułam ja bierze mnie na ręce i ucieka ze mną z sali. Nie miałam pojęcia dokąd mnie zabiera. Wiedziałam tylko, że jak postawi mnie na ziemi to go zabiję.

- Kubiak! Postaw mnie natychmiast.

- Nie.

- CO? Jak to nie!?

- No nie!

Przyparł mnie do ściany na korytarzu i zaczął całować. Jego dłonie wędrowały po moich plecach, schodząc coraz niżej…

- Michał! Nie teraz. Jeszcze ktoś nas zobaczy. – powiedziałam, kiedy się od siebie oderwaliśmy.

- I co z tego. Niech patrzą. Nie obchodzi mnie to. Jesteś moją dziewczyną i mogę Cię całować kiedy tylko chcę. W szczególności po wygranym meczu.

- Misiu… Ty wariacie mój kochany. Obiecuję, że to nadrobimy. Teraz proszę ładnie iść się doprowadzić do porządku.

- To chodź ze mną. Chłopaki i tak jeszcze są na parkiecie. Nie będzie ich przez jakieś 15 do 20 minut.

- Ale….

Nie zdążyłam nic powiedzieć. Pociągnął mnie za sobą. Po chwili byliśmy już w szatni. Michał w ekspresowym tempie wziął prysznic i przebrał się w dres. Po chwili znów zaczął mnie całować. Nagle do szatni wpadli chłopaki.

- Ejj.. No nie przy ludziach! – krzyknął od razu Winiar.

- Do łazienki mogliście chociaż iść. – dodał Igła.

- A pomyślcie, co by było, gdybyśmy wpadli pięć minut później… - wtrącił się do całej rozmowy Zibi.

- Fuuuuj… - odpowiedzieli wszyscy razem.

- Idioci. – spuentował Kubiak.

Wyszliśmy z szatni, a właściwie Michał mnie wyniósł, po czym udaliśmy się na zewnątrz. Nie myślałam, że on dalej tam będzie czekać.

- Michał, proszę Cię. Chodźmy szybciej.

- No ok. Co się dzieje?
- Widzisz tamtego gościa z kwiatami? - zapytałam.

- No widzę. Pewnie przyszedł się komuś oświadczyć albo coś…

- No właśnie nie. Pamiętasz, jak wczoraj mówiłam Ci o tym kolesiu z Kanady?

- To jest on? Jak Cię znalazł? – postawił mnie na ziemię.

- Nie wiem.. Ale się boję.

Chłopak już zmierzał w naszą stronę, kiedy podbiegła do nas grupa fanek Miśka.

- Dziku, kim jest ta dziewczyna obok Ciebie? – zapytała jedna z nich.

- Pracuję w sztabie. Odpowiadam za częściowy trening chłopaków. – odpowiedziałam za Michała.

- A już się bałam, że was coś łączy. – dodała.

Michał tylko się uśmiechnął i spojrzał na mnie. Kiedy odeszliśmy od tej grupki Michał mnie pocałował.

- Co Ty robisz? Nie przy ludziach.

- Kocham Cię i będę Cię całować kiedy chcę. Nikt mi tego nie zabroni.  Nawet Ty. Jestem starszy po prostu.

Spojrzałam jeszcze raz w stronę fanek Miśka. Jedna z nich popatrzyła na mnie wzrokiem, który gdyby zabijał, już leżałabym martwa. Jednak zobaczyłam też, że on zbliża się do nas. Zatrzymał mnie. Poprosiłam Miśka, żeby poszedł do autokaru, a ja wszystko załatwię. Mimo sprzeciwu poszedł.

- Sarah! – chłopak zwrócił się do mnie po angielsku.

- Przestań mnie nachodzić! Czego ode mnie chcesz?!

- Chcę Ciebie. Nie zasługujesz na tego siatkarzynę. To ja jestem odpowiednią osobą, z którą powinnaś być. Wybacz mi.

- Odpierdol się ode mnie, od Michała, od mojej rodziny i przyjaciół. Myślisz, że nie wiem, że byłeś w Warszawie? Że pytałeś Alka o mnie?! Wypierdalaj z mojego życia raz na zawsze!

Pobiegłam do autokaru i od razu wtuliłam się w Michała. Płakałam, lecz nie próbowałam powstrzymać łez. Chwilę później do pojazdu wpadła reszta siatkarzy.

- Patrz. Jeszcze się sobą nie nacieszyli… - zaśmiał się Bartman.

- Morda! – krzyknął Kubiak do Zbyszka, po czym zwrócił się do mnie szeptem. – Wszystko będzie ok. Już… Cichutko. Nie płacz.

- No już.. już.. Spokojnie Misiek. – próbował uspokoić go Bartman.

- Zostaw ich. Coś musiało się stać. – upomniał Zbyszka Winiarski.

Całą drogę do hotelu byłam wtulona w Michała. W autobusie było nadzwyczaj spokojnie. W pewnym momencie nawet przysnęłam…

________________________________________________________________________

Dzisiaj mija równe 40 dni, od kiedy jestem z Wami. Cieszę się, że czytacie moje wypociny. Dziękuję za wszystkie komentarze i uwagi. Wzięłam je sobie do serca i mam nadzieję, że z każdym kolejnym rozdziałem opowiadanie będzie lepsze i Was będzie coraz więcej! DZIĘKUJĘ! <3

Pzdrawiam, no_princess